Σειρά 8 επεισοδίων, κάπως ροζ…
ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΑ ΚΑΙ CAST
Η Gwyneth Paltrow είναι η τυπική διασημότητα που μεγάλωσε από παιδί στις show business και ως ενήλικας έκανε καριέρα εκεί. Έπαιξε σε ταινίες, έγραψε βιβλία μαγειρικής, έγινε το πρόσωπο γνωστού αρώματος, τα έφτιαξε με τον Brad Pitt και όλα αυτά που γίνονται εκεί στο Hollywood.
Μια μέρα δημιούργησε και το δικό της site που γέμισε με χρήσιμα προϊόντα όπως: απωθητικό σπρέι ενάντια στα ψυχικά βαμπίρ, σύστημα οικιακού κλύσματος με καφέ, συσκευή συμπίεσης οδοντόκρεμας και άλλα πολλά σε (καθόλου) οικονομικές τιμές.
Στο The Politician λοιπόν την Gwyneth ήταν που φοβόμουν, αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε ούτε να ψεκαστώ με απωθητικά ούτε κλύσμα καφέ να κάνω. Η άτιμη παίζει καταπληκτικά και σε κάποιο βαθμό αυτοτρολάρεται. Σε μία σκηνή ας πούμε που χρειάζεται γιατρός, η Paltrow προτείνει να χρησιμοποιήσουν κρυστάλλους.(εύγε φίλη, δεν σου το’χα).
Εννοείται πως συμμετέχει η μούσα του Ryan Murphy Jessica Lange (από το American HORROR Story) αλλά και η Judith Light (από το American CRIME story) μαζί με τη Bette Middler!
Το υπόλοιπο cast έχει ταλαντούχα αγόρια, ταλαντούχα κορίτσια, ταλαντούχα αγόρια που ήταν κορίτσια, την January Jones από το Mad Men, τον αγέραστο Dylan McDermott και πολλούς άλλους και άλλες.
RYAN MURPHY ΤΙ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΣΕΣ ΠΑΛΙ;
Οι σειρές και οι ταινίες με τις οποίες έχει ασχοληθεί ο Ryan Murphy περιλαμβάνουν μία γκάμα θεμάτων όπως πλαστικές επεμβάσεις (Nip/Tuck), μεταφορά αυτοβιογραφικών βιβλίων (Running with Scissors, Eat Prey Love), gay θεματολογία(Pose, The Normal Heart, Feud, The New Normal), τρόμο (American Horror Story, Scream Queens), παρείσακτους εφήβους που έχουν φωνάρες (Glee) κ.α Νομίζω πως αν ανακατέψεις όλα τα παραπάνω και προσθέσεις την πολιτική με την οποία καταπιάνεται για πρώτη φορά, προκύπτει το The Politician.
Συνδυάζει έναν στυλιστικά υπέροχο κόσμο πλουσίων (Nip/Tuck), τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο [πολιτικούς] αντιπάλους (Feud) με ολίγη από τρόμο και τραγούδι, πασπαλισμένα με μια γκέι οπτική που κατανοεί πώς λειτουργούν τα πράγματα χωρίς να μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους.
Η ειρωνεία είναι τόσο λεπτή που κόβει όπως το χαρτί το δάχτυλο. Η καμπάνια στο σχολείο ξεκάθαρα μιμείται μία κανονική πολιτική διαμάχη, με τους υποψήφιους να είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα όχι για να αλλάξουν τον κόσμο, να βοηθήσουν τη σχολική κοινότητα ή να προσφέρουν στους άλλους, αλλά για να κερδίσουν ανεξάρτητα από το κόστος για τον εαυτό τους και μόνο.
ΣΤΡΑΒΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;
Ποιος δεν έχει στραβά παιδιά;
Σε μια σειρά που έχει τόσους πολλούς χαρακτήρες και συνδυάζει τόσα πολλά στοιχεία, η αδυναμία είναι το πόσο απλώνεται σε πολλές κατευθύνεις.
Ήταν όμως αυτό εμπόδιο στην παρακολούθηση;
Καθόλου!
ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ ΠΟΤΗΡΙ
Το επίπεδο παραγωγής, η σκηνοθεσία, οι διάλογοι, το εύρημα του να παρακολουθείς εφήβους στο σχολείο σαν να βλέπεις πολιτική σειρά, η λεπτή ειρωνεία σε θέματα πολιτικής ορθότητας, η καταγραφή της απόστασης ανάμεσα σε όσα είμαστε και όσα δείχνουμε..
Αυτά και άλλα τόσα ήταν που με άφησαν άφωνο και άλαλο. Το τέλειο soundtrack με έκανε να τραγουδάω κάποια στιγμή αλλά ο παραγόμενος ήχος ήταν πολύ ενοχλητικός και το έκοψα. Καλύτερα να τραγουδάει ο πρωταγωνιστής που έχει φωνάρα (μη μου τρομάζετε όμως, σε μία σεζόν οχτώ επεισοδίων τρία τραγούδια λέει μόνο)
ENA ΤΣΙΤΑΤΟ ΓΙΑ TO ΚΛΕΙΣΙΜΟ
H καλύτερη πολιτική είναι η ειλικρίνεια. Η καλύτερη πολιτική για τηλεοπτική σειρά όμως, περιλαμβάνει ψέματα, δίψα για εξουσία, σκάνδαλα και ένα τέλος που δεν το φαντάζεσαι αλλά σε κάνει να ανυπομονείς για μια δεύτερη σεζόν.
Ψηφίζω ναι.
Για να διαβάσετε περισσότερα #koolreview πατήστε ΕΔΩ!