Τις δεκαετίες του ‘20 και του ‘30 λάμβαναν χώρα ένα είδος μπαλ μασκέ όπου οι άντρες ντυνόταν γυναίκες και οι γυναίκες άντρες. Διαγωνιζόντουσαν για τον καλύτερο χορό και κυρίως για την καλύτερη αμφίεση.
1987 Νέα Υόρκη. Μετά από δεκαετίες, βλέπουμε την εξέλιξη αυτών των χορών στη Νέα Υόρκη αλλά περισσότερο στο Χάρλεμ. Η ιδιαιτερότητα των χορών αυτών ήταν στους συμμετέχοντες. Ομοφυλόφιλοι, φυλομεταβατικοί, διεμφυλικοί και δη Λατίνοι και Αφροαμερικανοί. Τον διαγωνισμό τον συντόνιζε ένας τελετάρχης και το κάθε μέλος της επιτροπής έδινε μία βαθμολογία. Και όπως αναφέρουν και στο πρώτο επεισόδιο, «οι χοροί αυτοί είναι μέρη που μαζεύονται άνθρωποι που δεν τους επιτρέπεται να μαζευτούν πουθενά αλλού»..
Κατά συνέπεια, δημιουργήθηκαν διάφοροι «οίκοι» στους οποίους η κολώνα του σπιτιού ήταν συνήθως η «μητέρα» η οποία διάλεγε τα «παιδιά» της, ζούσαν όλοι μαζί και κάθε εβδομάδα πήγαιναν σε αυτούς τους χορούς για να διεκδικήσουν τα τρόπαια και να καταλήξουν να βγουν οίκος της χρονιάς και τελικά η μητέρα της χρονιάς.
Σ’ αυτήν την κοινωνία μέσα στην κοινωνία, βλέπουμε ανθρώπους που έχουν όνειρα, που επιθυμούν τον έρωτα, την αγάπη, τη φήμη και τη δόξα, που άλλοι φθονούν, ζηλεύουν, μισούν και πολεμούν ο ένας τον άλλο. Όπως συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες άλλωστε.
Στο επίκεντρο είναι η Μπλάνκα, η οποία φεύγει από τον οίκο της Ηλέκτρας και δημιουργεί έναν δικό της. Μαζεύει τα «παιδιά» της και γίνεται η «μητέρα». Και κάπου εκεί ξεκινούν όλα. Δεν θα σας τα πω. Να δείτε τη σειρά.
Θα πω, όμως, ότι παρακολουθούμε τις ιστορίες ανθρώπων που αρχικά έχουν περιθωριοποιηθεί κοινωνικά. Όμως, αυτό που βρήκα περισσότερο ενδιαφέρον, ήταν η περιθωριοποίηση που συμβαίνει στα μύχια της ίδιας της «μικροκοινωνίας» αυτής. Παράδειγμα είναι ο λευκός ετεροφυλόφιλος/αμφιφυλόφιλος που πηγαίνει σε έναν από αυτούς τους χορούς και είναι σαν τη μύγα μες το γάλα. Ή η διεμφυλική γυναίκα που μπαίνει στο γκέι μπαρ και την πετούν σχεδόν κλοτσηδόν έξω. Και κατά κύριο λόγο, το bullying ή ο εκφοβισμός, σε αυτή τη σειρά δεν είναι σωματικός, είναι συναισθηματικός.
Θα σταθώ λίγο και στις ερμηνείες των ηθοποιών που ο καθένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Θα σταθώ, όμως, και στην ερμηνεία του Μπίλι Πόρτερ ο οποίος, το λιγότερο που μπορώ να πω, είναι συγκλονιστική. Προσθέτω επίσης ότι το “Pose” είναι η πρώτη τηλεοπτική σειρά όπου οι περισσότεροι βασικοί ρόλοι ερμηνεύονται από διεμφυλικούς ηθοποιούς.
Ένα μεγάλο θέμα που πραγματεύεται η σειρά είναι αυτό του δρεπανηφόρου δαίμονα σε μορφή ιού που θέριζε εκείνη τη δεκαετία και οι άνθρωποι πέφτανε νεκροί ωσάν τις ψεκασμένες μύγες και τελικά τον αβάσταχτο πόνο του να βλέπεις τον άνθρωπό σου να χάνεται μπροστά στα μάτια σου αργά και βασανίστηκα και να ζεις κι εσύ τη δική του κόλαση πριν εκείνος φύγει για τον παράδεισο. Και να αναρωτιέστε και οι δυο γιατί. Μα και την ελπίδα και κάπου-κάπου την καλοσύνη του ανθρώπινου είδους.
Η σειρά είναι μία μελέτη πάνω στο κοινωνικό σύνολο, το περιθώριο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την αβεβαιότητα και τη διεκδίκηση του σωστού φύλου, το HIV, τη μόδα, τη μουσική, τον χορό, το φως και την ανθρώπινη ύπαρξη, εδώ στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80, αλλά και σίγουρα σε πολλές άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου.
Βλέποντας αυτή τη σειρά, έμαθα για άλλη μία φορά ότι τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν στηρίζονται στην ηλικία, το φύλο, τη σωματική διάπλαση κι ότι άλλο επιφανειακό ή φανερό. Στηρίζονται στην πανάρχαια και αεί υπάρχουσα ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής να βρει την αγάπη και τη θέση του στην κοινωνία για να ολοκληρωθεί και να βρει νόημα. Της ψυχής που ζει στο σώμα, σε έναν κόσμο που μπορεί να την κατασπαράξει και να την αφανίσει εν ριπή οφθαλμού.
Η δική μου επιτροπή δίνει στον πρώτο κύκλο της σειράς “Pose” 10,10,10,10,9
Διότι πρέπει να Ζεις, να Εργάζεσαι και να Ποζάρεις.
This has been a #cinestef_review.
Δείτε το trailer: