ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

REVIEWS

HΘMΣCΘΜΙΝG: Άσε μας κουκλίτσα μου

Δημοσιεύτηκε

στις

Τα μουσικά ντοκιμαντέρ δεν είναι τα αγαπημένα μου αλλά θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ το Gaga: Five Foot Two που επίσης προβάλλεται στο Netflix, συνεπώς σκέφτηκα να προχωρήσω με την Beyoncé.

Πριν ξεκινήσω την κριτική μου θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν είμαι φαν της Beyoncé (oύτε της Gaga είμαι), όμως σέβομαι τη μεγάλη καριέρα που έχει κάνει και πάντα μου φαινόταν συμπαθής (στις φωτογραφίες). Παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ αντικειμενικά, με το ενδιαφέρον που πιθανώς έχει κάποιος που θέλει να μάθει τι συμβαίνει πίσω στα παρασκήνια, πώς είναι μια διάσημη τραγουδίστρια στην καθημερινότητά της, τις εσωτερικές της μάχες, την προσπάθεια και ό,τι άλλο θελήσουν να προσφέρουν οι δημιουργοί.

Το ντοκιμαντέρ στο μεγαλύτερο μέρος του δείχνει την εμφάνιση και την προετοιμασία της Beyoncé στο φεστιβάλ μουσικής Coachella το 2018. Σε αρκετά σημεία όμως δείχνει και σκηνές από την Beyoncé εκτός σκηνής. Λυπάμαι που το λέω αλλά μετά από όσα παρακολούθησα, η Beyoncé δεν μου είναι πλέον και τόσο συμπαθής. Ο λόγος απλός. Κάθε σκηνή που παρακολούθησα συνοδευόταν από την απόλυτη έπαρση. Ας εξηγηθώ όμως προτού οι φανατικοί θαυμαστές της πέσετε να με φάτε.

Οι καταξιωμένοι μουσικοί πάντα είχαν επιρροή στον κόσμο αφού μέσα από τα τραγούδια τους έθιγαν πολλές φορές κοινωνικά ζητήματα. Έτσι και η Beyoncé σε κάθε παράσταση προσπαθεί να περάσει και το δικό της μήνυμα, να ενώσει τον κόσμο, να μιλήσει για τον ρατσισμό, για τη βία και πολλά ακόμα. Μπράβο και πάλι μπράβο, όμως ενίοτε γίνεται και για διαφημιστικούς σκοπούς (ω ναι δεν το μάθατε από εμένα). Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στην πολιτική. Για να παραμείνεις στο προσκήνιο και να αποκτήσεις οπαδούς πρέπει να βάλεις σε κάθε εμφάνιση και post σου λέξεις που “παίζουν” πολύ. Ομοφυλοφιλία, κακοποίηση γυναικών, ίσα δικαιώματα είναι μερικές από αυτές.

Ας μείνω λοιπόν σε μία σκηνή στην αρχή του ντοκιμαντέρ που μου έκανε άσχημη εντύπωση, όχι επειδή κοκκινίζω μόλις ακούσω κακή λέξη αλλά επειδή με χάλασε τρομερά το όλο concept. Η Beyoncé ξεπροβάλλει όλο θυμό στη σκηνή (γιατί μαρή, αφού γέμισε από κόσμο) και ετοιμάζεται να υπερασπιστεί τις γυναίκες του κοινού. Εκείνες ουρλιάζουν σε ό,τι κι αν πει. Θα το ανεχτείτε κορίτσια; Όχιιιιιι! Θα μείνετε με σταυρωμένα τα χέρια; Όχιιιιιιιι! Μασάει η κατσίκα ταραμά; Ναιιιιιιιιιιι! Αφού λοιπόν τα κορίτσια μπήκαν στον ρυθμό του μόνιμου ουρλιαχτού, η τραγουδίστρια κουνώντας την πλούσια κόμη – ok κι εγώ θα τα κούναγα αν είχα τέτοια μαλλιά – πλησιάζει τους άντρες χορευτές που είναι ντυμένοι σαν τσιχλόφουσκα Big Babol και τους ξεφτιλίζει κανονικότατα. Εντάξει καλή μου, κι εγώ φεμινίστρια είμαι, αλλά γιατί υποτιμάς έτσι και το άλλο φύλο; Aμέσως μετά, η Beyoncé και η λιονταρίσια χαίτη της που τώρα που το σκέφτομαι δεν θα ήθελα να την είχα γιατί θα έμοιαζα με τον Ευχούλη, αρχίζει να τραγουδάει ξανά και ξανά τη φράση Suck on My Balls, Suck on My Balls και σακ και σακ και φτάνει όμως!

Φεύγουμε από τη σκηνή που γούστο και καπέλο της στην τελική αφού γεμίζει στάδια το κορίτσι και μεταφερόμαστε στα παρασκήνια. Εδώ θα σταθώ στο μεγάλο κεφάλαιο που άνοιξε περί εγκυμοσύνης των διδύμων της. Η Beyoncé είχε κανονίσει ήδη να πάει στο φεστιβάλ αλλά έμεινε έγκυος. Είχε μια εξαιρετικά δύσκολη εγκυμοσύνη και ειλικρινά τη συμπονώ. Περιγράφει όμως την εμπειρία της σαν να ήταν η μοναδική γυναίκα που υπέφερε στον κόσμο. Έπαθε αμόκ προκειμένου να καταφέρει να ξαναμπεί στο κοστούμι της μετά τη γέννα. Πεντακόσια εκατομμύρια έχεις και κάθονται όμως, γιατί δεν έκατσες ωραία και καλά να ξεκουραστείς, να είσαι και με τα παιδάκια σου; Ξέρω ξέρω θα μου πείτε οι σωστοί επαγγελματίες έτσι κάνουν. Αλλά μη γυρνάς με ύφος στην κάμερα να πεις «Οι φαν μου δεν ξέρουν τι θυσίες έχω κάνει». Κι οι φαν σου έχουν κάνει θυσίες κι οι φαν σου σε έβαλαν στην κορυφή.

Δεν θα σας κουράσω σχολιάζοντας κάθε σκηνή, αυτό που αποκόμισα συνολικά είναι ότι η Beyoncé είναι μια γυναίκα με πολύ αυξημένο το εγώ της και απευθύνεται μόνο σε εκείνους που δηλώνουν φανατικοί θαυμαστές της. Πολύ μπλαζέ, πολύ κούνημα στο μαλλί και πολύ υφάκι στους συνεργάτες της. Έχει 533.789 βοηθούς εκεί χάμω αλλά ισχυρίζεται ότι εκείνη τα κάνει όλα. Ελέγχει τα φώτα, τα κοστούμια, τις καρέκλες, τα πόμολα, τα πάντα. Ειλικρινά βαρέθηκα να την ακούω να λέει σε κάθε φράση πόσα έχει πετύχει, πόσο έχει κουραστεί, πόσα έχει ρισκάρει, πόσα έχει θυσιάσει, σώπαινε πχια λέμε! Και τι εμφανίσεις ήταν αυτές σαν την αυτοκράτειρα Θεοδώρα;  Μείνε με το κοντό, το στενό, το ωραίο σορτσάκι σου.

Αν θέλετε να δείτε πώς πραγματικά είναι μια σταρ πίσω από τις κάμερες, προτείνω να παρακολουθήσετε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ με τη Gaga, το οποίο αναφέρω στην αρχή. Η κοπέλα δεν μασάει να «τσαλακωθεί», να εμφανιστεί χύμα στην κάμερα, να… δείξει τον εαυτό της ρε αδερφέ.

Τελειώνοντας θα σχολιάσω αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στο ντοκιμαντέρ της Beyoncé. Η φωνή της! Όση ώρα μιλάει στο ντοκιμαντέρ, ακούγεται σαν να βρίσκεται στο υπερπέραν. Τι ψωνίστικο εφέ ήταν αυτό;

Από μένα είναι όχι. Το απόλυτο όχι.

 

 

NETFLIX

5 λόγοι που το «One Day» είναι μία από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει στο Netflix

Aκόμα δεν έχουμε ξεπεράσει αυτό που είδαμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Η σειρά «One Day» του Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του David Nicholls, κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων θεατών και να γίνει μία από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές της πλατφόρμας.

Η ιστορία που είχε μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη το 2011 με τον ίδιο τίτλο, αφηγείται τη σχέση της Έμμα Μόρλεϊ και του Ντέξτερ Μέιχου, δύο νέων που γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους το 1988. Η μίνι σειρά εστιάζει σε μια ημέρα κάθε χρόνο, την 15η Ιουλίου, και καταγράφει την εξέλιξη της σχέσης της Έμμα και του Ντέξτερ σε διάστημα 20 ετών. Κάθε επεισόδιο λαμβάνει χώρα την ίδια μέρα, αλλά σε διαφορετικό έτος, και παρουσιάζει τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των δύο χαρακτήρων.



Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που η ιστορία αγάπης της Έμμα και του Ντέξτερ μας συγκίνησε και μας άρεσε τόσο; (μη διαβάσετε τον 5ο λόγο αν δεν έχετε δει ακόμα τη σειρά….).

Η επιτυχία του «One Day» οφείλεται στον συνδυασμό μιας ελκυστικής ιστορίας, εξαιρετικών ερμηνειών, στιβαρής σκηνοθεσίας και διαχρονικής θεματολογίας. Η σειρά άγγιξε τις καρδιές των θεατών με τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια και την συναισθηματική της φόρτιση, αφήνοντάς τους με μια αίσθηση συγκίνησης, αλλά και προβληματισμού.

1. Η ελκυστική ιστορία
Η ιστορία αγάπης της Emma Morley και του Dexter Mayhew, που εκτυλίσσεται σε διάστημα 20 ετών, αγγίζει τις καρδιές των θεατών. Η σειρά εξερευνά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τα σκαμπανεβάσματα των σχέσεων, της φιλίας και της καριέρας. Το σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα, δημιουργώντας μια έντονη συναισθηματική εμπειρία.


2. Οι ερμηνείες
Η Abi Morgan και ο Leo Woodall δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη και οι θεατές νιώθουν ότι συμμετέχουν στην πορεία των χαρακτήρων. Η Morgan ενσαρκώνει με ακρίβεια την ευαισθησία και την ευφυΐα της Emma, ενώ ο Woodall αποδίδει με πειστικότητα τον γοητευτικό αλλά και ασταθή Dexter.

3. Η σκηνοθεσία
Τα όμορφα πλάνα και η προσεγμένη μουσική ταιριάζουν ιδανικά στην ιστορία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ρεαλισμού.


4. Η θεματολογία
Η σειρά αγγίζει διαχρονικά θέματα, όπως η αγάπη, η φιλία, η απώλεια, η ενηλικίωση και η αναζήτηση του εαυτού. Ο τρόπος με τον οποίο το «One Day» προσεγγίζει αυτά τα θέματα είναι ειλικρινής και ρεαλιστικός, κάτι που επιτρέπει στους θεατές να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες και τις εμπειρίες τους.

5. Το τραγικό τέλος
Το απρόσμενο και τραγικό τέλος της Emma άφησε τους θεατές με έντονα συναισθήματα θλίψης και συγκίνησης. Όλοι όσοι είδαν τη σειρά, περίμεναν με αγωνία το ζευγάρι να καταλήξει για πάντα μαζί, μετά από τόσα πολλά χρόνια που αγαπιόντουσαν, αλλά αυτό δεν συνέβη. Η σειρά δεν δίνει εύκολες απαντήσεις και αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, κάτι που τροφοδοτεί την συζήτηση και την κριτική σκέψη.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Perfect Days: Αυτή την ταινία μην τη χάσετε για κανένα λόγο

Η λέξη αριστούργημα είναι μικρή.

Δημοσιεύτηκε

στις

Η νέα ταινία «Perfect Days» του θα κάνει πρεμιέρα στα ελληνικά σινεμά στις 29 Φεβρουαρίου κι είναι πανέτοιμη να ξετυλίξει μια συγκινητική ιστορία απλότητας.

Ο Koji Yakusho έχει κερδίσει ήδη το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και το φιλμ διεκδικεί το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και η ταινία «The Zone of Interest», οπότε έχει έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο, αυτό δεν σημαίνει όμως πως αξίζει λιγότερο.



Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο κ. Hirayama, είναι ένας μεσήλικας άνδρας που ζει μια βαρετή – κατά πολλούς – ζωή στο Τόκιο. Κάθε μέρα του μοιάζει με την προηγούμενη, γεμάτη με μικρές, επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη ρουτίνα και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της μονοτονίας, υπάρχει μια ήσυχη ομορφιά και μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή. Ο λιγομίλητος και σεμνός κ. Hirayama βρίσκει χαρά στις απλές χαρές όπως ένα ζεστό μπάνιο, ένα απλό φαγητό, μια βόλτα με το ποδήλατο, μία κασέτα με παλιά τραγούδια ή τις φωτογραφίες που βγάζει από μία παλιά φωτογραφική μηχανή.

Ο Yakusho ερμηνεύει τον ρόλο με αριστοτεχνική λεπτότητα, αποτυπώνοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Wenders είναι ονειρική και ατμοσφαιρική. Χρησιμοποιεί μοναδικά πλάνα του Τόκιο και φυσικό φωτισμό για να δημιουργήσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η ταινία ρέει αργά, επιτρέποντας στον θεατή να χαθεί στην απλότητα της καθημερινότητας του ήρωα.

Μέσα από την ιστορία του κ. Hirayama, το φιλμ θέτει σημαντικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας. Μας υπενθυμίζει ότι η χαρά μπορεί να βρεθεί στα πιο απλά πράγματα, στις μικρές στιγμές που συχνά αγνοούμε. Yπέροχη μουσική, σπουδαία φωτογραφία και ερμηνεία από τον Koji Yakusho. Και θα μου επιτρέψετε να πω, πως είναι η καλύτερη ταινία του Wenders.

Το «Perfect Days» είναι μια ταινία που αγγίζει την ψυχή.

Μια ταινία που μας καλεί να επιβραδύνουμε, να εκτιμήσουμε την ομορφιά της καθημερινότητας και να βρούμε χαρά στις μικρές χαρές της ζωής. Ένα τεράστιο μάθημα σε εμάς που ζητάμε συνεχώς περισσότερα στη ζωή μας, ενώ τα πιο όμορφα βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Μία δυνατή υπενθύμιση, πως δεν χρειάζεσαι πλούτο στη ζωή σου για να είσαι χαρούμενος και πως ένα χαμόγελο αρκεί για να φτιάξει όλη η μέρα σου.

Μην τη χάσετε. Για κανέναν λόγο.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

The Beekeeper: Είδαμε τον Jason Statham να μην αφήνει – και πάλι – τίποτα όρθιο

Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο Jason Statham επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το «The Beekeeper», αφήνοντας για άλλη μια φορά το στίγμα του με καλές σκηνές μάχης και… μπόλικο ξύλο.

Στην υπόθεση του φιλμ, η βίαιη εκστρατεία εκδίκησης ενός άνδρα αποκτά εθνικές διαστάσεις όταν αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πρώην πράκτορας μίας πανίσχυρης και μυστικής οργάνωσης, γνωστή ως «Οι Μελισσοκόμοι».

Το σενάριο, αν και φέρει κάποια κλισέ του Hollywood που συναντάμε συχνά σε ταινίες δράσης και αρκετές υπερβολές που σε έναν πραγματικό κόσμο θα ήταν αδύνατο να συμβούν, καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και να προσφέρει μια απολαυστική εμπειρία θέασης.

Στην καρέκλα της σκηνοθεσίας έκατσε ο David Ayer που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ταινίες σε διάφορα είδη, όπως αστυνομικές, πολεμικές και ταινίες με υπερήρωες. Ο Ayer στο Beekeeper δεν ήθελε να φτιάξει ένα φιλμ που θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια, ήθελε όμως να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τον Statham, και το κατάφερε.

Η ταινία αφήνει υποσχέσεις για μελλοντικές συνέχειες, δείχνοντας πως ο Statham δεν πρόκειται να τα παρατήσει τόσο εύκολα στον τομέα της δράσης. Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Εν ολίγοις, μην περιμένετε να συγκλονιστείτε, μη γελιόμαστε, ξέρετε από την αρχή ότι πάτε να δείτε μια ταινία δράσης. Τον χρόνο σας όμως δεν θα τον χάσετε.




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NETFLIX

Ακόμα να δείτε το «Detective Forst» στο Netflix;

Η νέα σειρά από την Πολωνία θα σας σοκάρει με τις σκηνές και τις ανατροπές.

Δημοσιεύτηκε

στις

Το Netflix παρουσίασε τις προάλλες στο κοινό, μια συναρπαστική πολωνική τηλεοπτική σειρά που ξεπερνά τα όρια των συμβάσεων του αστυνομικού θρίλερ. Το «Detective Forst» ταξιδεύει τους θεατές σε έναν κόσμο που περιβάλλεται από μυστήριο, ενώ παράλληλα εξερευνά τα αχαρτογράφητα εδάφη του ανθρώπινου ψυχισμού.


Στην υπόθεση του «Ντετέκτιβ Forst», ένας έμπειρος ντετέκτιβ βρίσκεται ξαφνικά σε διαθεσιμότητα, καθώς οι αντισυμβατικές του μέθοδοι έρευνας προκαλούν τριγμούς στην αστυνομία. Αναγκασμένος να αφήσει στην άκρη το υπηρεσιακό του σήμα, συνάπτει μια δύσκολη συμμαχία με μια δημοσιογράφο, μια γυναίκα που οδηγείται από την αδυσώπητη αναζήτηση της αλήθειας. Μαζί, ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να διαλευκάνουν το μυστήριο πίσω από μια σειρά βίαιων και αινιγματικών δολοφονιών.

 

Η σειρά μαγνητίζει από το πρώτο καρέ, παρέχοντας μια δυνατή αφήγηση μέσα από μία αριστοτεχνική διαδικασία. Κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται σαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο κεφάλαιο, συνδυάζοντας αγωνιώδεις ανατροπές με τις ανθρώπινες διαστάσεις των χαρακτήρων του. Το αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη ένταση που μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη αποκάλυψη.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου, είναι η μαγευτική απεικόνιση των τοπίων, αλλά και τα ανατριχιαστικά πλάνα των δολοφονημένων. Οι κινηματογραφιστές περιηγούνται επιδέξια μέσα σε μυστηριώδη βουνά, εγκαταλελειμμένα και επιβλητικά μέρη, δημιουργώντας έναν ατμοσφαιρικό κόσμο που συμπληρώνει ιδανικά το σκοτεινό μυστήριο στον πυρήνα του. Τα εκπληκτικά οπτικά στοιχεία όχι μόνο ενισχύουν την αφήγηση της ιστορίας αλλά και μεταφέρουν τους θεατές σε μια οπτική πανδαισία.

Το «Detective Forst» αποτελεί μια συναρπαστική προσθήκη στο είδος του αστυνομικού θρίλερ, ξεχωρίζοντας όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα πλοκή του, αλλά και για τη δέσμευσή του στην οπτική αρτιότητα. Η σειρά προσκαλεί τους συνδρομητές σε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη είναι άπιαστη και τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους θολώνουν. Οι δε ανατροπές, για τις οποίες προφανώς δεν θα αναφέρουμε τίποτα, θα σας ενθουσιάσουν…




Όσοι έχετε δει τον πρώτο κύκλο και ανυπομονείτε για συνέχεια, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι. Ωστόσο ακόμα και το τέλος που δόθηκε θεωρήθηκε αρκετό ως ολόκληρωση της ιστορίας από τους περισσότερους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Slaxx: Αργήσαμε λίγα χρόνια, αλλά τελικά είδαμε την ταινία που δείχνει… ένα τζιν παντελόνι που σκοτώνει

Eίχαμε μεγάλη περιέργεια γιατί συγκέντρωσε το 2021 θετικές κριτικές, οπότε πατήσαμε το play. Καλά να πάθουμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Έχουν περάσει λίγα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε η κωμωδία τρόμου «Slaxx», η παρέα του Watch & Chill όμως παρά τις θετικές κριτικές που είχε λάβει, την είδε μόλις χθες.

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα τζιν παντελόνι που σπέρνει τον όλεθρο σε ένα κατάστημα λιανικής πώλησης ρούχων, σκοτώνοντας τους υπαλλήλους με όλο και πιο φρικιαστικούς τρόπους. Κατά την ταπεινή μας – πάντα – γνώμη, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας μπορεί να είχαν σκοπό να επιστήσουν την προσοχή στις ανήθικες πρακτικές της βιομηχανίας της μόδας και το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, η αλλόκοτη προσέγγισή τελικά ευτελίζει το ίδιο το ζήτημα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.

Η υπόθεση της ταινίας που αφορά ένα… αυτοσυνείδητο ζευγάρι τζιν που οδηγείται από τη δίψα για εκδίκηση εναντίον των υπαλλήλων του καταστήματος, είναι εγγενώς γελοία. Η ιδέα των άψυχων αντικειμένων που αποκτούν ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές είναι βασικό στοιχείο των κωμωδιών τρόμου, αλλά στο «Slaxx», αυτή η ιδέα μοιάζει μη πειστική. Τα τζην, επιδίδονται σε σλάπστικ βία που δεν προκαλεί ούτε τρόμο, ούτε διασκέδαση.

Η προσπάθεια της ταινίας να ασχοληθεί με το θέμα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης είναι εξίσου άστοχη. Τα δολοφονικά τζιν διακατέχονται όπως παρουσιάζεται, από το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που πέθανε κατά τη δημιουργία του ρούχου, αλλά αυτή η σύνδεση είναι υποβαθμισμένη. Το επίκεντρο της ταινίας παραμένει στις φρικιαστικές δολοφονίες, με το υποκείμενο μήνυμα της κοινωνικής αδικίας να χάνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στο χάος και τις κακές ερμηνείες των ηθοποιών που δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά με τέτοιο σενάριο.

Το «Slaxx» είναι μια ταινία που φαίνεται να θέλει να κάνει μια δήλωση για το σκοτεινό υπογάστριο της βιομηχανίας μόδας, αλλά η εκτέλεσή της είναι τόσο παράξενη και αναποτελεσματική που καταλήγει να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Το φιλμ υποτιμά το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, μετατρέποντάς το σε ατάκα για μια κακοσχεδιασμένη κωμωδία τρόμου. Αντί να ευαισθητοποιήσει για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, το «Slaxx» χρησιμεύει απλώς ως υπενθύμιση των κινδύνων που εγκυμονεί η αντιμετώπιση πολύπλοκων θεμάτων με επιπολαιότητα και έλλειψη κατανόησης.

Συνεχίστε ό,τι κάνετε, θέλαμε απλά να πούμε τον πόνο μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ