Αν όλα αυτά που έχουμε περάσει στα δύο πρώτα επεισόδια του 8ου κύκλου του Game of Thrones είναι το αναγκαίο κακό γι’ αυτό που έρχεται στο τρίτο επεισόδιο, τότε να το δεχτούμε και να το καταπιούμε. Γιατί ρε παιδιά, πέστε-να-με-φάτε αλλά τόσος συναισθηματισμός δεν αντέχεται ούτε σε ρομαντική κομεντί!
Μα πόσα reunion, πόσες αγκαλιές, πόση ανωτερότητα και κορεκτίλα να αντέξει ο έρμος ο τηλεθεατής;
Είδαμε το πρώτο επεισόδιο, είπαμε κομμάτια να γίνει, ήταν απαραίτητα όλα αυτά τα συναπαντήματα για να πάει μπροστά η ιστορία. Ήρθε όμως καπάκι το δεύτερο και μας αποτελείωσε.
Συγγνώμη προς τους φανατικούς της σειράς, είμαι άλλωστε ένας από εσάς, αλλά υπήρξαν στιγμές που με έπιασε νευρικό γέλιο. Και όχι το Game of Thrones δεν είναι για να σε πιάνει γέλιο ρε φίλε!
Γενικώς μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι το δεύτερο επεισόδιο αναλώθηκε σε αστειάκια και συναισθηματισμούς.
Έπρεπε να το φανταστώ από τον χειρισμό της φάσης με τον Τζέιμι. Οι αμείλικτοι τιμωροί του, μέσα σε λίγα λεπτά του έκαναν τελικά πατ πατ και του έδωσαν και όπλο, η δε σκηνή με τον Μπραν ήταν η πρώτη στην οποία με έπιασε το νευρικό που προανέφερα. Γιατί παιδιά, θα το ομολογήσω και αμαρτία ουκ έχω. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ τον Μπραν. Δεν μπορώ να τον βλέπω. Δεν αντέχω αυτό το βλέμμα, τον τόνο της φωνής και το ύφος «ξέρω ποιος πεθαίνει ρε, αλλά δεν σας λέω». Ωστόσο πρέπει να του αναγνωρίσω ότι η ατάκα «The things we do for love» ήταν η πιο κάφρικη στιγμή του επεισοδίου. Θυμάστε τι είχε πει στο πρώτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου ο Τζέιμι όταν τον είχε σπρώξει; «The things I do for love». Ε, κάποιος έπρεπε να του το θυμίσει.
Για να είμαι ειλικρινής, η σκηνή που μου μίλησε αρκετά ήταν η αγκαλιά της Σάνσα με τον Θίον (δεν πιστεύω να παίξει τίποτε!!!), ίσως επειδή δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω τα βασανιστήρια του δόλιου και βλέπω οτιδήποτε τον αφορά με επιείκεια. Άσε που η Σάνσα έχει χτυπήσει «κόκκινο» στην αυτοβελτίωση, ειδικά όσον αφορά το πώς σκέφτεται, και δεν μπορείς παρά να το εκτιμήσεις κι αυτό. Δηλαδή, hello, στο προηγούμενο επεισόδιο έβγαλε νοκ άουτ τον Τύριον, ε δεν της το ‘χα, και τώρα στάθηκε απέναντι στην Καλίσι like a true queen.
Η φάση του επεισοδίου είχε και εσάνς MeToo, αν αναλογιστεί κανείς όλες τις badass γυναίκες κάθε ηλικίας που εμφανίστηκαν, την κουβέντα που είχαν η Καλίσι με τη Σάνσα καθώς και την τιμή που αποδόθηκε στην Μπριάν (αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον pathetic είναι να επιθυμείς να σου αποδοθεί ένας ρόλος που συμβολίζει ακριβώς μία διακριτική μεταχείριση, αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση). Παρεμπιπτόντως εμένα αυτή η σκηνή δεν με συγκίνησε καθόλου, αλλά το χειροκρότημα του Τόρμουντ το απόλαυσα.
Κι έτσι φτάνουμε στον πρωταγωνιστή της καρδιάς μας και απόλυτο icon του επεισοδίου, τον Τόρμουντ. Ακόμα και αν δεν είχε δώσει τα απόλυτα δείγματα γραφής εδώ και καιρό, θα του έδινα το στέμμα μόνο και μόνο για την ατάκα «Όλοι θα πεθάνουμε!». Ήταν η γείωση που είχαμε όλοι ανάγκη μετά από τόσο μέλι και γάλα.
Όσον αφορά τις ατάκες, μου άρεσαν περισσότερο του πρώτου επεισοδίου, αν και το «Αυτό δεν είναι ο θάνατος; Το να ξεχνάς» μπαίνει ψηλά στα best ever quotes του GOT.
Για την Άρυα δεν έχω πολλά σχόλια, ήταν το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσε να κάνει και μπράβο της. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι η σεξουαλική σκηνή είχε λιγότερο συναισθηματισμό από τις υπόλοιπες. Ευτυχώς, πόσο να αντέξουμε! Επίσης, κάποια στιγμή σε αυτή τη σκηνή, μου φάνηκε ο Τζέντρι να γελάει, έχω δίκιο; Πήγαινε με την Άρυα, τη Σταρκ και γέλαγε; Αφαίρεση βαθμών!
Όταν γύρω από τη φωτιά άρχισαν το τραγούδι, σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα: «Αλήθεια τώρα;», αν και διάβασα στη συνέχεια ότι το συγκεκριμένο άσμα ίσως και να έχει σημαντικό νόημα αν προσέξετε τους στίχους του.
Επίσης, μιας και τα έχω κάνει Κούγκι, ας ρίξω και την τελευταία βόμβα και πέστε ξανά να με φάτε αλλά αυτός ο Κιτ Χάριγκτον είναι ο πιο αδύναμος κρίκος από άποψης υποκριτικής εκεί μέσα. Αν δεν συμμερίζεστε την άποψη αυτή, δείτε το βλέμμα του στη αρχή της σκηνής με τη θεία του (λίγο πριν το τέλος).
Εκτιμώ ότι αυτά τα δύο επεισόδια αποτελούν ένα ψυχολογικό μασάζ για όσα θα ακολουθήσουν. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό που σου μένει στο τέλος είναι το στρες της αναμονής αλλά και ένα μεγάλο ερώτημα. Ενώ σχεδόν σε όλο το επεισόδιο περιμένουμε τη σκηνή με τους White Walkers να εμφανίζονται στο βάθος, τελικά η καταληκτική σκηνή κλείνει με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Με το πλάνο του φωτισμένου Γουίντερφελ από την πλευρά των εχθρών. Το γιατί έγινε αυτό και αν αποτελεί απλώς σκηνοθετικό εύρημα, χωρίς καμία ουσία, μένει να απαντηθεί στο μέλλον…
Stefanos Psaromiligas
23/04/2019 at 19:19
Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα γράφεις.
Και, ναι, ήταν όντως ένα ψυχολογικό μασάζ.
Athina Koufouli
23/04/2019 at 20:15
Μου αρεσαν τρελα τα 2 αυτα επεισοδια, λατρευω οταν καθονται και τα συζητανε, ειναι η ηρεμια πριν απο την καταιγιδα!
orestis
25/04/2019 at 16:37
Περάστε έξω δεσποινις!