ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

REVIEWS

Game of Thrones, S8 E2: Όχι άλλο συναισθηματισμό, please!

Δημοσιεύτηκε

στις

Αν όλα αυτά που έχουμε περάσει στα δύο πρώτα επεισόδια του 8ου κύκλου του Game of Thrones είναι το αναγκαίο κακό γι’ αυτό που έρχεται στο τρίτο επεισόδιο, τότε να το δεχτούμε και να το καταπιούμε. Γιατί ρε παιδιά, πέστε-να-με-φάτε αλλά τόσος συναισθηματισμός δεν αντέχεται ούτε σε ρομαντική κομεντί!

Μα πόσα reunion, πόσες αγκαλιές, πόση ανωτερότητα και κορεκτίλα να αντέξει ο έρμος ο τηλεθεατής;
Είδαμε το πρώτο επεισόδιο, είπαμε κομμάτια να γίνει, ήταν απαραίτητα όλα αυτά τα συναπαντήματα για να πάει μπροστά η ιστορία. Ήρθε όμως καπάκι το δεύτερο και μας αποτελείωσε.

Συγγνώμη προς τους φανατικούς της σειράς, είμαι άλλωστε ένας από εσάς, αλλά υπήρξαν στιγμές που με έπιασε νευρικό γέλιο. Και όχι το Game of Thrones δεν είναι για να σε πιάνει γέλιο ρε φίλε!

Γενικώς μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι το δεύτερο επεισόδιο αναλώθηκε σε αστειάκια και συναισθηματισμούς.

Έπρεπε να το φανταστώ από τον χειρισμό της φάσης με τον Τζέιμι. Οι αμείλικτοι τιμωροί του, μέσα σε λίγα λεπτά του έκαναν τελικά πατ πατ και του έδωσαν και όπλο, η δε σκηνή με τον Μπραν ήταν η πρώτη στην οποία με έπιασε το νευρικό που προανέφερα. Γιατί παιδιά, θα το ομολογήσω και αμαρτία ουκ έχω. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ τον Μπραν. Δεν μπορώ να τον βλέπω. Δεν αντέχω αυτό το βλέμμα, τον τόνο της φωνής και το ύφος «ξέρω ποιος πεθαίνει ρε, αλλά δεν σας λέω». Ωστόσο πρέπει να του αναγνωρίσω ότι η ατάκα «The things we do for love» ήταν η πιο κάφρικη στιγμή του επεισοδίου. Θυμάστε τι είχε πει στο πρώτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου ο Τζέιμι όταν τον είχε σπρώξει; «The things I do for love». Ε, κάποιος έπρεπε να του το θυμίσει.

Για να είμαι ειλικρινής, η σκηνή που μου μίλησε αρκετά ήταν η αγκαλιά της Σάνσα με τον Θίον (δεν πιστεύω να παίξει τίποτε!!!), ίσως επειδή δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω τα βασανιστήρια του δόλιου και βλέπω οτιδήποτε τον αφορά με επιείκεια. Άσε που η Σάνσα έχει χτυπήσει «κόκκινο» στην αυτοβελτίωση, ειδικά όσον αφορά το πώς σκέφτεται, και δεν μπορείς παρά να το εκτιμήσεις κι αυτό. Δηλαδή, hello, στο προηγούμενο επεισόδιο έβγαλε νοκ άουτ τον Τύριον, ε δεν της το ‘χα, και τώρα στάθηκε απέναντι στην Καλίσι like a true queen.

Η φάση του επεισοδίου είχε και εσάνς MeToo, αν αναλογιστεί κανείς όλες τις badass γυναίκες κάθε ηλικίας που εμφανίστηκαν, την κουβέντα που είχαν η Καλίσι με τη Σάνσα καθώς και την τιμή που αποδόθηκε στην Μπριάν (αν και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον pathetic είναι να επιθυμείς να σου αποδοθεί ένας ρόλος που συμβολίζει ακριβώς μία διακριτική μεταχείριση, αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση). Παρεμπιπτόντως εμένα αυτή η σκηνή δεν με συγκίνησε καθόλου, αλλά το χειροκρότημα του Τόρμουντ το απόλαυσα.

Κι έτσι φτάνουμε στον πρωταγωνιστή της καρδιάς μας και απόλυτο icon του επεισοδίου, τον Τόρμουντ. Ακόμα και αν δεν είχε δώσει τα απόλυτα δείγματα γραφής εδώ και καιρό, θα του έδινα το στέμμα μόνο και μόνο για την ατάκα «Όλοι θα πεθάνουμε!». Ήταν η γείωση που είχαμε όλοι ανάγκη μετά από τόσο μέλι και γάλα.

Όσον αφορά τις ατάκες, μου άρεσαν περισσότερο του πρώτου επεισοδίου, αν και το «Αυτό δεν είναι ο θάνατος; Το να ξεχνάς» μπαίνει ψηλά στα best ever quotes του GOT.

Για την Άρυα δεν έχω πολλά σχόλια, ήταν το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσε να κάνει και μπράβο της. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι η σεξουαλική σκηνή είχε λιγότερο συναισθηματισμό από τις υπόλοιπες. Ευτυχώς, πόσο να αντέξουμε! Επίσης, κάποια στιγμή σε αυτή τη σκηνή, μου φάνηκε ο Τζέντρι να γελάει, έχω δίκιο; Πήγαινε με την Άρυα, τη Σταρκ και γέλαγε; Αφαίρεση βαθμών!

Όταν γύρω από τη φωτιά άρχισαν το τραγούδι, σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα: «Αλήθεια τώρα;», αν και διάβασα στη συνέχεια ότι το συγκεκριμένο άσμα ίσως και να έχει σημαντικό νόημα αν προσέξετε τους στίχους του.

Επίσης, μιας και τα έχω κάνει Κούγκι, ας ρίξω και την τελευταία βόμβα και πέστε ξανά να με φάτε αλλά αυτός ο Κιτ Χάριγκτον είναι ο πιο αδύναμος κρίκος από άποψης υποκριτικής εκεί μέσα. Αν δεν συμμερίζεστε την άποψη αυτή, δείτε το βλέμμα του στη αρχή της σκηνής με τη θεία του (λίγο πριν το τέλος).

Εκτιμώ ότι αυτά τα δύο επεισόδια αποτελούν ένα ψυχολογικό μασάζ για όσα θα ακολουθήσουν. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό που σου μένει στο τέλος είναι το στρες της αναμονής αλλά και ένα μεγάλο ερώτημα. Ενώ σχεδόν σε όλο το επεισόδιο περιμένουμε τη σκηνή με τους White Walkers να εμφανίζονται στο βάθος, τελικά η καταληκτική σκηνή κλείνει με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Με το πλάνο του φωτισμένου Γουίντερφελ από την πλευρά των εχθρών. Το γιατί έγινε αυτό και αν αποτελεί απλώς σκηνοθετικό εύρημα, χωρίς καμία ουσία, μένει να απαντηθεί στο μέλλον…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
3 ΣΧΟΛΙΑ

3 Comments

  1. Stefanos Psaromiligas

    23/04/2019 at 19:19

    Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα γράφεις.
    Και, ναι, ήταν όντως ένα ψυχολογικό μασάζ.

  2. Athina Koufouli

    23/04/2019 at 20:15

    Μου αρεσαν τρελα τα 2 αυτα επεισοδια, λατρευω οταν καθονται και τα συζητανε, ειναι η ηρεμια πριν απο την καταιγιδα!

    • orestis

      25/04/2019 at 16:37

      Περάστε έξω δεσποινις!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Η συμπλήρωση του email σας, δεν είναι υποχρεωτική. Required fields are marked *

NETFLIX

5 λόγοι που το «One Day» είναι μία από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει στο Netflix

Aκόμα δεν έχουμε ξεπεράσει αυτό που είδαμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Η σειρά «One Day» του Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του David Nicholls, κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων θεατών και να γίνει μία από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές της πλατφόρμας.

Η ιστορία που είχε μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη το 2011 με τον ίδιο τίτλο, αφηγείται τη σχέση της Έμμα Μόρλεϊ και του Ντέξτερ Μέιχου, δύο νέων που γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους το 1988. Η μίνι σειρά εστιάζει σε μια ημέρα κάθε χρόνο, την 15η Ιουλίου, και καταγράφει την εξέλιξη της σχέσης της Έμμα και του Ντέξτερ σε διάστημα 20 ετών. Κάθε επεισόδιο λαμβάνει χώρα την ίδια μέρα, αλλά σε διαφορετικό έτος, και παρουσιάζει τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των δύο χαρακτήρων.



Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που η ιστορία αγάπης της Έμμα και του Ντέξτερ μας συγκίνησε και μας άρεσε τόσο; (μη διαβάσετε τον 5ο λόγο αν δεν έχετε δει ακόμα τη σειρά….).

Η επιτυχία του «One Day» οφείλεται στον συνδυασμό μιας ελκυστικής ιστορίας, εξαιρετικών ερμηνειών, στιβαρής σκηνοθεσίας και διαχρονικής θεματολογίας. Η σειρά άγγιξε τις καρδιές των θεατών με τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια και την συναισθηματική της φόρτιση, αφήνοντάς τους με μια αίσθηση συγκίνησης, αλλά και προβληματισμού.

1. Η ελκυστική ιστορία
Η ιστορία αγάπης της Emma Morley και του Dexter Mayhew, που εκτυλίσσεται σε διάστημα 20 ετών, αγγίζει τις καρδιές των θεατών. Η σειρά εξερευνά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τα σκαμπανεβάσματα των σχέσεων, της φιλίας και της καριέρας. Το σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα, δημιουργώντας μια έντονη συναισθηματική εμπειρία.


2. Οι ερμηνείες
Η Abi Morgan και ο Leo Woodall δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη και οι θεατές νιώθουν ότι συμμετέχουν στην πορεία των χαρακτήρων. Η Morgan ενσαρκώνει με ακρίβεια την ευαισθησία και την ευφυΐα της Emma, ενώ ο Woodall αποδίδει με πειστικότητα τον γοητευτικό αλλά και ασταθή Dexter.

3. Η σκηνοθεσία
Τα όμορφα πλάνα και η προσεγμένη μουσική ταιριάζουν ιδανικά στην ιστορία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ρεαλισμού.


4. Η θεματολογία
Η σειρά αγγίζει διαχρονικά θέματα, όπως η αγάπη, η φιλία, η απώλεια, η ενηλικίωση και η αναζήτηση του εαυτού. Ο τρόπος με τον οποίο το «One Day» προσεγγίζει αυτά τα θέματα είναι ειλικρινής και ρεαλιστικός, κάτι που επιτρέπει στους θεατές να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες και τις εμπειρίες τους.

5. Το τραγικό τέλος
Το απρόσμενο και τραγικό τέλος της Emma άφησε τους θεατές με έντονα συναισθήματα θλίψης και συγκίνησης. Όλοι όσοι είδαν τη σειρά, περίμεναν με αγωνία το ζευγάρι να καταλήξει για πάντα μαζί, μετά από τόσα πολλά χρόνια που αγαπιόντουσαν, αλλά αυτό δεν συνέβη. Η σειρά δεν δίνει εύκολες απαντήσεις και αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, κάτι που τροφοδοτεί την συζήτηση και την κριτική σκέψη.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Perfect Days: Αυτή την ταινία μην τη χάσετε για κανένα λόγο

Η λέξη αριστούργημα είναι μικρή.

Δημοσιεύτηκε

στις

Η νέα ταινία «Perfect Days» του θα κάνει πρεμιέρα στα ελληνικά σινεμά στις 29 Φεβρουαρίου κι είναι πανέτοιμη να ξετυλίξει μια συγκινητική ιστορία απλότητας.

Ο Koji Yakusho έχει κερδίσει ήδη το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και το φιλμ διεκδικεί το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και η ταινία «The Zone of Interest», οπότε έχει έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο, αυτό δεν σημαίνει όμως πως αξίζει λιγότερο.



Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο κ. Hirayama, είναι ένας μεσήλικας άνδρας που ζει μια βαρετή – κατά πολλούς – ζωή στο Τόκιο. Κάθε μέρα του μοιάζει με την προηγούμενη, γεμάτη με μικρές, επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη ρουτίνα και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της μονοτονίας, υπάρχει μια ήσυχη ομορφιά και μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή. Ο λιγομίλητος και σεμνός κ. Hirayama βρίσκει χαρά στις απλές χαρές όπως ένα ζεστό μπάνιο, ένα απλό φαγητό, μια βόλτα με το ποδήλατο, μία κασέτα με παλιά τραγούδια ή τις φωτογραφίες που βγάζει από μία παλιά φωτογραφική μηχανή.

Ο Yakusho ερμηνεύει τον ρόλο με αριστοτεχνική λεπτότητα, αποτυπώνοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Wenders είναι ονειρική και ατμοσφαιρική. Χρησιμοποιεί μοναδικά πλάνα του Τόκιο και φυσικό φωτισμό για να δημιουργήσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η ταινία ρέει αργά, επιτρέποντας στον θεατή να χαθεί στην απλότητα της καθημερινότητας του ήρωα.

Μέσα από την ιστορία του κ. Hirayama, το φιλμ θέτει σημαντικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας. Μας υπενθυμίζει ότι η χαρά μπορεί να βρεθεί στα πιο απλά πράγματα, στις μικρές στιγμές που συχνά αγνοούμε. Yπέροχη μουσική, σπουδαία φωτογραφία και ερμηνεία από τον Koji Yakusho. Και θα μου επιτρέψετε να πω, πως είναι η καλύτερη ταινία του Wenders.

Το «Perfect Days» είναι μια ταινία που αγγίζει την ψυχή.

Μια ταινία που μας καλεί να επιβραδύνουμε, να εκτιμήσουμε την ομορφιά της καθημερινότητας και να βρούμε χαρά στις μικρές χαρές της ζωής. Ένα τεράστιο μάθημα σε εμάς που ζητάμε συνεχώς περισσότερα στη ζωή μας, ενώ τα πιο όμορφα βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Μία δυνατή υπενθύμιση, πως δεν χρειάζεσαι πλούτο στη ζωή σου για να είσαι χαρούμενος και πως ένα χαμόγελο αρκεί για να φτιάξει όλη η μέρα σου.

Μην τη χάσετε. Για κανέναν λόγο.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

The Beekeeper: Είδαμε τον Jason Statham να μην αφήνει – και πάλι – τίποτα όρθιο

Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο Jason Statham επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το «The Beekeeper», αφήνοντας για άλλη μια φορά το στίγμα του με καλές σκηνές μάχης και… μπόλικο ξύλο.

Στην υπόθεση του φιλμ, η βίαιη εκστρατεία εκδίκησης ενός άνδρα αποκτά εθνικές διαστάσεις όταν αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πρώην πράκτορας μίας πανίσχυρης και μυστικής οργάνωσης, γνωστή ως «Οι Μελισσοκόμοι».

Το σενάριο, αν και φέρει κάποια κλισέ του Hollywood που συναντάμε συχνά σε ταινίες δράσης και αρκετές υπερβολές που σε έναν πραγματικό κόσμο θα ήταν αδύνατο να συμβούν, καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και να προσφέρει μια απολαυστική εμπειρία θέασης.

Στην καρέκλα της σκηνοθεσίας έκατσε ο David Ayer που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ταινίες σε διάφορα είδη, όπως αστυνομικές, πολεμικές και ταινίες με υπερήρωες. Ο Ayer στο Beekeeper δεν ήθελε να φτιάξει ένα φιλμ που θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια, ήθελε όμως να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τον Statham, και το κατάφερε.

Η ταινία αφήνει υποσχέσεις για μελλοντικές συνέχειες, δείχνοντας πως ο Statham δεν πρόκειται να τα παρατήσει τόσο εύκολα στον τομέα της δράσης. Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Εν ολίγοις, μην περιμένετε να συγκλονιστείτε, μη γελιόμαστε, ξέρετε από την αρχή ότι πάτε να δείτε μια ταινία δράσης. Τον χρόνο σας όμως δεν θα τον χάσετε.




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NETFLIX

Ακόμα να δείτε το «Detective Forst» στο Netflix;

Η νέα σειρά από την Πολωνία θα σας σοκάρει με τις σκηνές και τις ανατροπές.

Δημοσιεύτηκε

στις

Το Netflix παρουσίασε τις προάλλες στο κοινό, μια συναρπαστική πολωνική τηλεοπτική σειρά που ξεπερνά τα όρια των συμβάσεων του αστυνομικού θρίλερ. Το «Detective Forst» ταξιδεύει τους θεατές σε έναν κόσμο που περιβάλλεται από μυστήριο, ενώ παράλληλα εξερευνά τα αχαρτογράφητα εδάφη του ανθρώπινου ψυχισμού.


Στην υπόθεση του «Ντετέκτιβ Forst», ένας έμπειρος ντετέκτιβ βρίσκεται ξαφνικά σε διαθεσιμότητα, καθώς οι αντισυμβατικές του μέθοδοι έρευνας προκαλούν τριγμούς στην αστυνομία. Αναγκασμένος να αφήσει στην άκρη το υπηρεσιακό του σήμα, συνάπτει μια δύσκολη συμμαχία με μια δημοσιογράφο, μια γυναίκα που οδηγείται από την αδυσώπητη αναζήτηση της αλήθειας. Μαζί, ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να διαλευκάνουν το μυστήριο πίσω από μια σειρά βίαιων και αινιγματικών δολοφονιών.

 

Η σειρά μαγνητίζει από το πρώτο καρέ, παρέχοντας μια δυνατή αφήγηση μέσα από μία αριστοτεχνική διαδικασία. Κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται σαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο κεφάλαιο, συνδυάζοντας αγωνιώδεις ανατροπές με τις ανθρώπινες διαστάσεις των χαρακτήρων του. Το αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη ένταση που μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη αποκάλυψη.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου, είναι η μαγευτική απεικόνιση των τοπίων, αλλά και τα ανατριχιαστικά πλάνα των δολοφονημένων. Οι κινηματογραφιστές περιηγούνται επιδέξια μέσα σε μυστηριώδη βουνά, εγκαταλελειμμένα και επιβλητικά μέρη, δημιουργώντας έναν ατμοσφαιρικό κόσμο που συμπληρώνει ιδανικά το σκοτεινό μυστήριο στον πυρήνα του. Τα εκπληκτικά οπτικά στοιχεία όχι μόνο ενισχύουν την αφήγηση της ιστορίας αλλά και μεταφέρουν τους θεατές σε μια οπτική πανδαισία.

Το «Detective Forst» αποτελεί μια συναρπαστική προσθήκη στο είδος του αστυνομικού θρίλερ, ξεχωρίζοντας όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα πλοκή του, αλλά και για τη δέσμευσή του στην οπτική αρτιότητα. Η σειρά προσκαλεί τους συνδρομητές σε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη είναι άπιαστη και τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους θολώνουν. Οι δε ανατροπές, για τις οποίες προφανώς δεν θα αναφέρουμε τίποτα, θα σας ενθουσιάσουν…




Όσοι έχετε δει τον πρώτο κύκλο και ανυπομονείτε για συνέχεια, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι. Ωστόσο ακόμα και το τέλος που δόθηκε θεωρήθηκε αρκετό ως ολόκληρωση της ιστορίας από τους περισσότερους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Slaxx: Αργήσαμε λίγα χρόνια, αλλά τελικά είδαμε την ταινία που δείχνει… ένα τζιν παντελόνι που σκοτώνει

Eίχαμε μεγάλη περιέργεια γιατί συγκέντρωσε το 2021 θετικές κριτικές, οπότε πατήσαμε το play. Καλά να πάθουμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Έχουν περάσει λίγα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε η κωμωδία τρόμου «Slaxx», η παρέα του Watch & Chill όμως παρά τις θετικές κριτικές που είχε λάβει, την είδε μόλις χθες.

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα τζιν παντελόνι που σπέρνει τον όλεθρο σε ένα κατάστημα λιανικής πώλησης ρούχων, σκοτώνοντας τους υπαλλήλους με όλο και πιο φρικιαστικούς τρόπους. Κατά την ταπεινή μας – πάντα – γνώμη, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας μπορεί να είχαν σκοπό να επιστήσουν την προσοχή στις ανήθικες πρακτικές της βιομηχανίας της μόδας και το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, η αλλόκοτη προσέγγισή τελικά ευτελίζει το ίδιο το ζήτημα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.

Η υπόθεση της ταινίας που αφορά ένα… αυτοσυνείδητο ζευγάρι τζιν που οδηγείται από τη δίψα για εκδίκηση εναντίον των υπαλλήλων του καταστήματος, είναι εγγενώς γελοία. Η ιδέα των άψυχων αντικειμένων που αποκτούν ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές είναι βασικό στοιχείο των κωμωδιών τρόμου, αλλά στο «Slaxx», αυτή η ιδέα μοιάζει μη πειστική. Τα τζην, επιδίδονται σε σλάπστικ βία που δεν προκαλεί ούτε τρόμο, ούτε διασκέδαση.

Η προσπάθεια της ταινίας να ασχοληθεί με το θέμα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης είναι εξίσου άστοχη. Τα δολοφονικά τζιν διακατέχονται όπως παρουσιάζεται, από το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που πέθανε κατά τη δημιουργία του ρούχου, αλλά αυτή η σύνδεση είναι υποβαθμισμένη. Το επίκεντρο της ταινίας παραμένει στις φρικιαστικές δολοφονίες, με το υποκείμενο μήνυμα της κοινωνικής αδικίας να χάνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στο χάος και τις κακές ερμηνείες των ηθοποιών που δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά με τέτοιο σενάριο.

Το «Slaxx» είναι μια ταινία που φαίνεται να θέλει να κάνει μια δήλωση για το σκοτεινό υπογάστριο της βιομηχανίας μόδας, αλλά η εκτέλεσή της είναι τόσο παράξενη και αναποτελεσματική που καταλήγει να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Το φιλμ υποτιμά το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, μετατρέποντάς το σε ατάκα για μια κακοσχεδιασμένη κωμωδία τρόμου. Αντί να ευαισθητοποιήσει για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, το «Slaxx» χρησιμεύει απλώς ως υπενθύμιση των κινδύνων που εγκυμονεί η αντιμετώπιση πολύπλοκων θεμάτων με επιπολαιότητα και έλλειψη κατανόησης.

Συνεχίστε ό,τι κάνετε, θέλαμε απλά να πούμε τον πόνο μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ