ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

REVIEWS

Game of Thrones: Δύσκολη δουλειά το φινάλε μιας σειράς

Δημοσιεύτηκε

στις

Πραγματικά είναι δύσκολη δουλειά το να φτιάξεις ένα πραγματικά καλό τελευταίο επεισόδιο. Ακόμα και αν είσαι το Game of Thrones…

Την 8η σεζόν την υπερασπίστηκα αρκετά, ακόμα και όταν δεν της άξιζε. Υπήρχαν λογικά άλματα, σεναριακή βιασύνη, αχρείαστος συναισθηματισμός, αλλά είπα ΟΚ δεν πειράζει. Ήταν τόσο ωραίο το εικαστικό αποτέλεσμα, τόση η εμπιστοσύνη μου στους δημιουργούς και τέτοια η αγάπη μου για το GOT, που ήμουν διατεθειμένος να κάνω αρκετές φορές τα στραβά μάτια.

Άλλο όμως κάνω τα στραβά μάτια και άλλο λέω ψέματα. Και δεν έχω κανένα σκοπό να πω ψέματα για το πώς μου φάνηκε το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones.

 

Ας αρχίσουμε από τα καλά:

1. Εικόνες σαν πίνακες ζωγραφικής. Ο Jaime με τη Cersei νεκροί στις πέτρες, τα φτερά του Drogon πίσω από τη Daenerys, η καμένη πόλη.

2. Ο Tyrion. Η παρουσία του και οι ατάκες του έδωσαν ειδικό βάρος στη σειρά.

3. Η αυτοαναφορικότητα της φράσης «Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από μία καλή ιστορία».

4. Τα μηνύματα περί εξουσίας. Στο επεισόδιο και γενικότερα στον κύκλο τέθηκαν πολλά ζητήματα. Από την αλαζονεία μέχρι τη φιλευσπαχνία, από τον ρόλο των χειροκροτητών μέχρι αυτό των συμβούλων, ακόμα και σχόλιο περί δημοκρατίας υπήρχε…

5. Το κείμενο της Brianne για τον Jaime. Γιατί κάποια πράγματα καλό είναι να αναγνωρίζονται…

6. Η σκηνή του Jon με τον Ghost, αλλά και η Arya όταν αποχαιρετούσε τον αδερφό της.

7. Η εστίαση στους Stark. Το GOT άρχισε και έκλεισε με αυτή την οικογένεια και ήταν ξεκάθαρα μία σειρά με πρωταγωνιστές αυτούς.

 


Πάμε και στα αρνητικά:

1. Ο Bran στον θρόνο. Δεν είναι τόσο αυτό καθ’ αυτό το γεγονός που με χάλασε (αν και μου άρεσε ο εύστοχος παραλληλισμός σε ένα tweet με τον Φάνη Κατεργιαννάκη που σήκωσε το Euro 2004 χωρίς να παίξει λεπτό), όσο η αντιμετώπιση του ίδιου του Bran, που είπε χαμογελώντας: «Why do you think I came all this way?». Λες και αυτές οι λιγοστές λέξεις λειτούργησαν μέσα μου σαν πολιορκητικός κριός που τα διέλυσε όλα. Επίσης πώς γίνεται όλοι να σκοτώνονται τόσα χρόνια γι’ αυτόν τον θρόνο και ο Tyrion να τους πείθει με μία ομιλία ολίγων λεπτών και μάλιστα ενώ τοποθετείται από τη μη προνομιούχα θέση του φυλακισμένου;

2. Η σχέση του Jon και της Daenerys. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναπώ γιατί θεωρώ ότι είχε καθοριστικό ρόλο στο ότι η σειρά άρχισε να χάνει ταχύτητα. Πρόκειται για μία σχέση και μία αγάπη που δεν χτίστηκε ποτέ. Πώς λοιπόν να σε συγκλονίσει το ότι τη σκότωσε, αν δεν είχες πειστεί μέσω σεναρίου ή ερμηνειών ότι αγαπιούνται;

3. ΟΚ βλέπουμε σειρές φαντασίας με δράκους, άρα δεν περιμένουμε ότι όλα θα βγάζουν λογική, αλλά πόσο σοφός ήταν τέλος πάντων ο Drogon που έκαψε τη μήτρα του κακού, ήτοι τον θρόνο; Αντί δηλαδή να σκοτώσει τον άντρα που του πήρε τη μητέρα του, ήταν σε θέση να σκεφτεί ότι γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών ήταν το σύμβολο της εξουσίας; Ή τέλος πάντων αντέδρασε έτσι για να μην καθίσει άλλος στον θρόνο; Όποια εκδοχή και να ισχύει, για μένα είναι too much από έναν Δράκο.

4. Ο Jon Snow. Ωραίος ο χαρακτήρας, λίγος ο ηθοποιός. Αυτό το παλικάρι μου δημιουργούσε πάντα αισθήματα συμπάθειας και να θέλω να φωνάξω στους δημιουργούς: «Σας παρακαλώ μην του δίνετε δύσκολα πράγματα, δεν μπορεί, τον πιέζετε».

5. Η σκηνή του Tyrion με τους συμβουλάτορες, με τα αστειάκια, τους διαλόγους χωρίς νόημα και το χαλαρό κλίμα. Μου φάνηκε τόσο κακογυρισμένη που σχεδόν ένιωσα άβολα.

Πέρα όμως από όλα αυτά, υπάρχει κάτι άλλο πιο βασικό που βάρυνε μέσα μου: Βλέποντας το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones δεν πέρασα καλά. Οχι μόνο δεν πέρασα καλά, αλλά υπήρχαν στιγμές που -ποιος θα μου το’ λεγε- βαρέθηκα κιόλας! Δεν ένιωσα καμία συναισθηματική εμπλοκή, δεν συγκινήθηκα, δεν λυπήθηκα, εν ολίγοις δεν ένιωσα όλα εκείνα που μου προκαλούσε επί χρόνια η συγκεκριμένη σειρά και ήταν ο βασικός λόγος που τη λάτρεψα.

Όπως προανέφερα, μου άρεσε η αυτοαναφορικότητα της φράσης «Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από μία καλή ιστορία». Είναι σαφής η διάθεση των δημιουργών μέσα από αυτά τα λόγια να απευθυνθούν στους επικριτές. Ωστόσο υπάρχει και η απάντηση. Υπάρχει κάτι πιο δυνατό και αυτή είναι η ίδια η φήμη της καλής ιστορίας. Και νομίζω ότι το υπέροχο κατά τα λοιπά GOT έπεσε θύμα της ίδιας του της φήμης.

Από τη μία ο πήχυς και οι προσδοκίες μπήκαν πολύ ψηλά και από την άλλη οι δημιουργοί έπρεπε να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Να βρουν δηλαδή ένα φινάλε που να έχει το σημείο της έκπληξης, αλλά να αποδίδει και δικαιοσύνη. Να σαγηνεύει, αλλά και να εκπλήσσει. Να πληγώνει, αλλά και να ανακουφίζει. Και καμία φορά μέσα σε τέτοια σχεδόν ακατόρθωτα εγχειρήματα, χάνεται η καλή ιστορία, χάνεται ο μπούσουλας και τελικά χάνεται το συναίσθημα.

Ακόμα πάντως και μετά από όλα αυτά, για μένα το Game of Thrones ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας σόκαρε, μας διασκέδασε, μας πώρωσε. Μας έκανε να διαφωνήσουμε, αλλά και να συζητάμε ώρες. Να περιμένουμε επί μήνες, να αναλύουμε το κάθε τι. Να γράφουμε την άποψη μας, να διαβάζουμε αυτά που γράφει ένας άλλος. Σε τόσο μαζική κλίμακα, δεν το έχει καταφέρει άλλη τηλεοπτική σειρά. Και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά, όχι όμως τόσα ώστε να μη νιώσουμε απογοήτευση από το φινάλε…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
2 ΣΧΟΛΙΑ

2 Comments

  1. Evi Grigor

    20/05/2019 at 22:31

    Δυστυχως συμφωνω…βλεποντας το τελευταιο επεισοδιο δεν περασα καλα.Οχι απαραιτητα για(ολους)τους ιδιους λογους..αλλα δεν περασα καλα.Περα απο το γεγονος οτι επρεπε ντε κ καλα να σκοτωσουν καπως την Ντενερις(δεν καταλαβα καθολου που τους βοηθησε τοσο πολυ αυτο)ρε παιδι μου,γιατι γενικα..αυτο κανει το got,σκοτωνει οποιον αγαπας…το εκανε ομως τοσο ατσαλα…αλλα ειπαμε,περα απο αυτο…δεν τελειωσε ρε παιδι μου το επεισοδιο κ ειπα:”ουαου!!Θα το θυμαμαι για καιρο”….Τιποτα…κανενας ενθουσιασμος,ανατριχιασμα..αν εξαιρεσεις την στενοχωρια μου για το κοριτσι,γιατι ηταν ο λογος που δεν παρατησα τη σειρα,σε σεζον που της αξιζει να την παρατησεις…βαρεμαρα.Αυτο.Στεναχωρη βαρεμαρα.

  2. Nikos Xristidis

    21/05/2019 at 01:18

    Πολλές σειρές πριν το ίντερνετ ή και στην εποχή του ίντερνετ,αλλά χωρίς αυτό το ίντερνετ χαιπ ,με τουιτ και ινστα τότε, σήμερα θα ήταν σε επίπεδα πολυσχολιασμου το ίδιο Όπως το Γκοτ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Cancel reply

Η συμπλήρωση του email σας, δεν είναι υποχρεωτική. Required fields are marked *

NETFLIX

5 λόγοι που το «One Day» είναι μία από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει στο Netflix

Aκόμα δεν έχουμε ξεπεράσει αυτό που είδαμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Η σειρά «One Day» του Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του David Nicholls, κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων θεατών και να γίνει μία από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές της πλατφόρμας.

Η ιστορία που είχε μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη το 2011 με τον ίδιο τίτλο, αφηγείται τη σχέση της Έμμα Μόρλεϊ και του Ντέξτερ Μέιχου, δύο νέων που γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους το 1988. Η μίνι σειρά εστιάζει σε μια ημέρα κάθε χρόνο, την 15η Ιουλίου, και καταγράφει την εξέλιξη της σχέσης της Έμμα και του Ντέξτερ σε διάστημα 20 ετών. Κάθε επεισόδιο λαμβάνει χώρα την ίδια μέρα, αλλά σε διαφορετικό έτος, και παρουσιάζει τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των δύο χαρακτήρων.



Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που η ιστορία αγάπης της Έμμα και του Ντέξτερ μας συγκίνησε και μας άρεσε τόσο; (μη διαβάσετε τον 5ο λόγο αν δεν έχετε δει ακόμα τη σειρά….).

Η επιτυχία του «One Day» οφείλεται στον συνδυασμό μιας ελκυστικής ιστορίας, εξαιρετικών ερμηνειών, στιβαρής σκηνοθεσίας και διαχρονικής θεματολογίας. Η σειρά άγγιξε τις καρδιές των θεατών με τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια και την συναισθηματική της φόρτιση, αφήνοντάς τους με μια αίσθηση συγκίνησης, αλλά και προβληματισμού.

1. Η ελκυστική ιστορία
Η ιστορία αγάπης της Emma Morley και του Dexter Mayhew, που εκτυλίσσεται σε διάστημα 20 ετών, αγγίζει τις καρδιές των θεατών. Η σειρά εξερευνά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τα σκαμπανεβάσματα των σχέσεων, της φιλίας και της καριέρας. Το σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα, δημιουργώντας μια έντονη συναισθηματική εμπειρία.


2. Οι ερμηνείες
Η Abi Morgan και ο Leo Woodall δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη και οι θεατές νιώθουν ότι συμμετέχουν στην πορεία των χαρακτήρων. Η Morgan ενσαρκώνει με ακρίβεια την ευαισθησία και την ευφυΐα της Emma, ενώ ο Woodall αποδίδει με πειστικότητα τον γοητευτικό αλλά και ασταθή Dexter.

3. Η σκηνοθεσία
Τα όμορφα πλάνα και η προσεγμένη μουσική ταιριάζουν ιδανικά στην ιστορία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ρεαλισμού.


4. Η θεματολογία
Η σειρά αγγίζει διαχρονικά θέματα, όπως η αγάπη, η φιλία, η απώλεια, η ενηλικίωση και η αναζήτηση του εαυτού. Ο τρόπος με τον οποίο το «One Day» προσεγγίζει αυτά τα θέματα είναι ειλικρινής και ρεαλιστικός, κάτι που επιτρέπει στους θεατές να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες και τις εμπειρίες τους.

5. Το τραγικό τέλος
Το απρόσμενο και τραγικό τέλος της Emma άφησε τους θεατές με έντονα συναισθήματα θλίψης και συγκίνησης. Όλοι όσοι είδαν τη σειρά, περίμεναν με αγωνία το ζευγάρι να καταλήξει για πάντα μαζί, μετά από τόσα πολλά χρόνια που αγαπιόντουσαν, αλλά αυτό δεν συνέβη. Η σειρά δεν δίνει εύκολες απαντήσεις και αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, κάτι που τροφοδοτεί την συζήτηση και την κριτική σκέψη.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Perfect Days: Αυτή την ταινία μην τη χάσετε για κανένα λόγο

Η λέξη αριστούργημα είναι μικρή.

Δημοσιεύτηκε

στις

Η νέα ταινία «Perfect Days» του θα κάνει πρεμιέρα στα ελληνικά σινεμά στις 29 Φεβρουαρίου κι είναι πανέτοιμη να ξετυλίξει μια συγκινητική ιστορία απλότητας.

Ο Koji Yakusho έχει κερδίσει ήδη το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και το φιλμ διεκδικεί το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και η ταινία «The Zone of Interest», οπότε έχει έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο, αυτό δεν σημαίνει όμως πως αξίζει λιγότερο.



Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο κ. Hirayama, είναι ένας μεσήλικας άνδρας που ζει μια βαρετή – κατά πολλούς – ζωή στο Τόκιο. Κάθε μέρα του μοιάζει με την προηγούμενη, γεμάτη με μικρές, επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη ρουτίνα και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της μονοτονίας, υπάρχει μια ήσυχη ομορφιά και μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή. Ο λιγομίλητος και σεμνός κ. Hirayama βρίσκει χαρά στις απλές χαρές όπως ένα ζεστό μπάνιο, ένα απλό φαγητό, μια βόλτα με το ποδήλατο, μία κασέτα με παλιά τραγούδια ή τις φωτογραφίες που βγάζει από μία παλιά φωτογραφική μηχανή.

Ο Yakusho ερμηνεύει τον ρόλο με αριστοτεχνική λεπτότητα, αποτυπώνοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Wenders είναι ονειρική και ατμοσφαιρική. Χρησιμοποιεί μοναδικά πλάνα του Τόκιο και φυσικό φωτισμό για να δημιουργήσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η ταινία ρέει αργά, επιτρέποντας στον θεατή να χαθεί στην απλότητα της καθημερινότητας του ήρωα.

Μέσα από την ιστορία του κ. Hirayama, το φιλμ θέτει σημαντικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας. Μας υπενθυμίζει ότι η χαρά μπορεί να βρεθεί στα πιο απλά πράγματα, στις μικρές στιγμές που συχνά αγνοούμε. Yπέροχη μουσική, σπουδαία φωτογραφία και ερμηνεία από τον Koji Yakusho. Και θα μου επιτρέψετε να πω, πως είναι η καλύτερη ταινία του Wenders.

Το «Perfect Days» είναι μια ταινία που αγγίζει την ψυχή.

Μια ταινία που μας καλεί να επιβραδύνουμε, να εκτιμήσουμε την ομορφιά της καθημερινότητας και να βρούμε χαρά στις μικρές χαρές της ζωής. Ένα τεράστιο μάθημα σε εμάς που ζητάμε συνεχώς περισσότερα στη ζωή μας, ενώ τα πιο όμορφα βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Μία δυνατή υπενθύμιση, πως δεν χρειάζεσαι πλούτο στη ζωή σου για να είσαι χαρούμενος και πως ένα χαμόγελο αρκεί για να φτιάξει όλη η μέρα σου.

Μην τη χάσετε. Για κανέναν λόγο.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

The Beekeeper: Είδαμε τον Jason Statham να μην αφήνει – και πάλι – τίποτα όρθιο

Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο Jason Statham επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το «The Beekeeper», αφήνοντας για άλλη μια φορά το στίγμα του με καλές σκηνές μάχης και… μπόλικο ξύλο.

Στην υπόθεση του φιλμ, η βίαιη εκστρατεία εκδίκησης ενός άνδρα αποκτά εθνικές διαστάσεις όταν αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πρώην πράκτορας μίας πανίσχυρης και μυστικής οργάνωσης, γνωστή ως «Οι Μελισσοκόμοι».

Το σενάριο, αν και φέρει κάποια κλισέ του Hollywood που συναντάμε συχνά σε ταινίες δράσης και αρκετές υπερβολές που σε έναν πραγματικό κόσμο θα ήταν αδύνατο να συμβούν, καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και να προσφέρει μια απολαυστική εμπειρία θέασης.

Στην καρέκλα της σκηνοθεσίας έκατσε ο David Ayer που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ταινίες σε διάφορα είδη, όπως αστυνομικές, πολεμικές και ταινίες με υπερήρωες. Ο Ayer στο Beekeeper δεν ήθελε να φτιάξει ένα φιλμ που θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια, ήθελε όμως να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τον Statham, και το κατάφερε.

Η ταινία αφήνει υποσχέσεις για μελλοντικές συνέχειες, δείχνοντας πως ο Statham δεν πρόκειται να τα παρατήσει τόσο εύκολα στον τομέα της δράσης. Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Εν ολίγοις, μην περιμένετε να συγκλονιστείτε, μη γελιόμαστε, ξέρετε από την αρχή ότι πάτε να δείτε μια ταινία δράσης. Τον χρόνο σας όμως δεν θα τον χάσετε.




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NETFLIX

Ακόμα να δείτε το «Detective Forst» στο Netflix;

Η νέα σειρά από την Πολωνία θα σας σοκάρει με τις σκηνές και τις ανατροπές.

Δημοσιεύτηκε

στις

Το Netflix παρουσίασε τις προάλλες στο κοινό, μια συναρπαστική πολωνική τηλεοπτική σειρά που ξεπερνά τα όρια των συμβάσεων του αστυνομικού θρίλερ. Το «Detective Forst» ταξιδεύει τους θεατές σε έναν κόσμο που περιβάλλεται από μυστήριο, ενώ παράλληλα εξερευνά τα αχαρτογράφητα εδάφη του ανθρώπινου ψυχισμού.


Στην υπόθεση του «Ντετέκτιβ Forst», ένας έμπειρος ντετέκτιβ βρίσκεται ξαφνικά σε διαθεσιμότητα, καθώς οι αντισυμβατικές του μέθοδοι έρευνας προκαλούν τριγμούς στην αστυνομία. Αναγκασμένος να αφήσει στην άκρη το υπηρεσιακό του σήμα, συνάπτει μια δύσκολη συμμαχία με μια δημοσιογράφο, μια γυναίκα που οδηγείται από την αδυσώπητη αναζήτηση της αλήθειας. Μαζί, ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να διαλευκάνουν το μυστήριο πίσω από μια σειρά βίαιων και αινιγματικών δολοφονιών.

 

Η σειρά μαγνητίζει από το πρώτο καρέ, παρέχοντας μια δυνατή αφήγηση μέσα από μία αριστοτεχνική διαδικασία. Κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται σαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο κεφάλαιο, συνδυάζοντας αγωνιώδεις ανατροπές με τις ανθρώπινες διαστάσεις των χαρακτήρων του. Το αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη ένταση που μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη αποκάλυψη.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου, είναι η μαγευτική απεικόνιση των τοπίων, αλλά και τα ανατριχιαστικά πλάνα των δολοφονημένων. Οι κινηματογραφιστές περιηγούνται επιδέξια μέσα σε μυστηριώδη βουνά, εγκαταλελειμμένα και επιβλητικά μέρη, δημιουργώντας έναν ατμοσφαιρικό κόσμο που συμπληρώνει ιδανικά το σκοτεινό μυστήριο στον πυρήνα του. Τα εκπληκτικά οπτικά στοιχεία όχι μόνο ενισχύουν την αφήγηση της ιστορίας αλλά και μεταφέρουν τους θεατές σε μια οπτική πανδαισία.

Το «Detective Forst» αποτελεί μια συναρπαστική προσθήκη στο είδος του αστυνομικού θρίλερ, ξεχωρίζοντας όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα πλοκή του, αλλά και για τη δέσμευσή του στην οπτική αρτιότητα. Η σειρά προσκαλεί τους συνδρομητές σε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη είναι άπιαστη και τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους θολώνουν. Οι δε ανατροπές, για τις οποίες προφανώς δεν θα αναφέρουμε τίποτα, θα σας ενθουσιάσουν…




Όσοι έχετε δει τον πρώτο κύκλο και ανυπομονείτε για συνέχεια, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι. Ωστόσο ακόμα και το τέλος που δόθηκε θεωρήθηκε αρκετό ως ολόκληρωση της ιστορίας από τους περισσότερους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

NEWS

Slaxx: Αργήσαμε λίγα χρόνια, αλλά τελικά είδαμε την ταινία που δείχνει… ένα τζιν παντελόνι που σκοτώνει

Eίχαμε μεγάλη περιέργεια γιατί συγκέντρωσε το 2021 θετικές κριτικές, οπότε πατήσαμε το play. Καλά να πάθουμε.

Δημοσιεύτηκε

στις

από

Έχουν περάσει λίγα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε η κωμωδία τρόμου «Slaxx», η παρέα του Watch & Chill όμως παρά τις θετικές κριτικές που είχε λάβει, την είδε μόλις χθες.

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα τζιν παντελόνι που σπέρνει τον όλεθρο σε ένα κατάστημα λιανικής πώλησης ρούχων, σκοτώνοντας τους υπαλλήλους με όλο και πιο φρικιαστικούς τρόπους. Κατά την ταπεινή μας – πάντα – γνώμη, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας μπορεί να είχαν σκοπό να επιστήσουν την προσοχή στις ανήθικες πρακτικές της βιομηχανίας της μόδας και το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, η αλλόκοτη προσέγγισή τελικά ευτελίζει το ίδιο το ζήτημα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.

Η υπόθεση της ταινίας που αφορά ένα… αυτοσυνείδητο ζευγάρι τζιν που οδηγείται από τη δίψα για εκδίκηση εναντίον των υπαλλήλων του καταστήματος, είναι εγγενώς γελοία. Η ιδέα των άψυχων αντικειμένων που αποκτούν ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές είναι βασικό στοιχείο των κωμωδιών τρόμου, αλλά στο «Slaxx», αυτή η ιδέα μοιάζει μη πειστική. Τα τζην, επιδίδονται σε σλάπστικ βία που δεν προκαλεί ούτε τρόμο, ούτε διασκέδαση.

Η προσπάθεια της ταινίας να ασχοληθεί με το θέμα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης είναι εξίσου άστοχη. Τα δολοφονικά τζιν διακατέχονται όπως παρουσιάζεται, από το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που πέθανε κατά τη δημιουργία του ρούχου, αλλά αυτή η σύνδεση είναι υποβαθμισμένη. Το επίκεντρο της ταινίας παραμένει στις φρικιαστικές δολοφονίες, με το υποκείμενο μήνυμα της κοινωνικής αδικίας να χάνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στο χάος και τις κακές ερμηνείες των ηθοποιών που δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά με τέτοιο σενάριο.

Το «Slaxx» είναι μια ταινία που φαίνεται να θέλει να κάνει μια δήλωση για το σκοτεινό υπογάστριο της βιομηχανίας μόδας, αλλά η εκτέλεσή της είναι τόσο παράξενη και αναποτελεσματική που καταλήγει να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Το φιλμ υποτιμά το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, μετατρέποντάς το σε ατάκα για μια κακοσχεδιασμένη κωμωδία τρόμου. Αντί να ευαισθητοποιήσει για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, το «Slaxx» χρησιμεύει απλώς ως υπενθύμιση των κινδύνων που εγκυμονεί η αντιμετώπιση πολύπλοκων θεμάτων με επιπολαιότητα και έλλειψη κατανόησης.

Συνεχίστε ό,τι κάνετε, θέλαμε απλά να πούμε τον πόνο μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ