Πραγματικά είναι δύσκολη δουλειά το να φτιάξεις ένα πραγματικά καλό τελευταίο επεισόδιο. Ακόμα και αν είσαι το Game of Thrones…
Την 8η σεζόν την υπερασπίστηκα αρκετά, ακόμα και όταν δεν της άξιζε. Υπήρχαν λογικά άλματα, σεναριακή βιασύνη, αχρείαστος συναισθηματισμός, αλλά είπα ΟΚ δεν πειράζει. Ήταν τόσο ωραίο το εικαστικό αποτέλεσμα, τόση η εμπιστοσύνη μου στους δημιουργούς και τέτοια η αγάπη μου για το GOT, που ήμουν διατεθειμένος να κάνω αρκετές φορές τα στραβά μάτια.
Άλλο όμως κάνω τα στραβά μάτια και άλλο λέω ψέματα. Και δεν έχω κανένα σκοπό να πω ψέματα για το πώς μου φάνηκε το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones.
Ας αρχίσουμε από τα καλά:
1. Εικόνες σαν πίνακες ζωγραφικής. Ο Jaime με τη Cersei νεκροί στις πέτρες, τα φτερά του Drogon πίσω από τη Daenerys, η καμένη πόλη.
2. Ο Tyrion. Η παρουσία του και οι ατάκες του έδωσαν ειδικό βάρος στη σειρά.
3. Η αυτοαναφορικότητα της φράσης «Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από μία καλή ιστορία».
4. Τα μηνύματα περί εξουσίας. Στο επεισόδιο και γενικότερα στον κύκλο τέθηκαν πολλά ζητήματα. Από την αλαζονεία μέχρι τη φιλευσπαχνία, από τον ρόλο των χειροκροτητών μέχρι αυτό των συμβούλων, ακόμα και σχόλιο περί δημοκρατίας υπήρχε…
5. Το κείμενο της Brianne για τον Jaime. Γιατί κάποια πράγματα καλό είναι να αναγνωρίζονται…
6. Η σκηνή του Jon με τον Ghost, αλλά και η Arya όταν αποχαιρετούσε τον αδερφό της.
7. Η εστίαση στους Stark. Το GOT άρχισε και έκλεισε με αυτή την οικογένεια και ήταν ξεκάθαρα μία σειρά με πρωταγωνιστές αυτούς.
Πάμε και στα αρνητικά:
1. Ο Bran στον θρόνο. Δεν είναι τόσο αυτό καθ’ αυτό το γεγονός που με χάλασε (αν και μου άρεσε ο εύστοχος παραλληλισμός σε ένα tweet με τον Φάνη Κατεργιαννάκη που σήκωσε το Euro 2004 χωρίς να παίξει λεπτό), όσο η αντιμετώπιση του ίδιου του Bran, που είπε χαμογελώντας: «Why do you think I came all this way?». Λες και αυτές οι λιγοστές λέξεις λειτούργησαν μέσα μου σαν πολιορκητικός κριός που τα διέλυσε όλα. Επίσης πώς γίνεται όλοι να σκοτώνονται τόσα χρόνια γι’ αυτόν τον θρόνο και ο Tyrion να τους πείθει με μία ομιλία ολίγων λεπτών και μάλιστα ενώ τοποθετείται από τη μη προνομιούχα θέση του φυλακισμένου;
2. Η σχέση του Jon και της Daenerys. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναπώ γιατί θεωρώ ότι είχε καθοριστικό ρόλο στο ότι η σειρά άρχισε να χάνει ταχύτητα. Πρόκειται για μία σχέση και μία αγάπη που δεν χτίστηκε ποτέ. Πώς λοιπόν να σε συγκλονίσει το ότι τη σκότωσε, αν δεν είχες πειστεί μέσω σεναρίου ή ερμηνειών ότι αγαπιούνται;
3. ΟΚ βλέπουμε σειρές φαντασίας με δράκους, άρα δεν περιμένουμε ότι όλα θα βγάζουν λογική, αλλά πόσο σοφός ήταν τέλος πάντων ο Drogon που έκαψε τη μήτρα του κακού, ήτοι τον θρόνο; Αντί δηλαδή να σκοτώσει τον άντρα που του πήρε τη μητέρα του, ήταν σε θέση να σκεφτεί ότι γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών ήταν το σύμβολο της εξουσίας; Ή τέλος πάντων αντέδρασε έτσι για να μην καθίσει άλλος στον θρόνο; Όποια εκδοχή και να ισχύει, για μένα είναι too much από έναν Δράκο.
4. Ο Jon Snow. Ωραίος ο χαρακτήρας, λίγος ο ηθοποιός. Αυτό το παλικάρι μου δημιουργούσε πάντα αισθήματα συμπάθειας και να θέλω να φωνάξω στους δημιουργούς: «Σας παρακαλώ μην του δίνετε δύσκολα πράγματα, δεν μπορεί, τον πιέζετε».
5. Η σκηνή του Tyrion με τους συμβουλάτορες, με τα αστειάκια, τους διαλόγους χωρίς νόημα και το χαλαρό κλίμα. Μου φάνηκε τόσο κακογυρισμένη που σχεδόν ένιωσα άβολα.
Πέρα όμως από όλα αυτά, υπάρχει κάτι άλλο πιο βασικό που βάρυνε μέσα μου: Βλέποντας το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones δεν πέρασα καλά. Οχι μόνο δεν πέρασα καλά, αλλά υπήρχαν στιγμές που -ποιος θα μου το’ λεγε- βαρέθηκα κιόλας! Δεν ένιωσα καμία συναισθηματική εμπλοκή, δεν συγκινήθηκα, δεν λυπήθηκα, εν ολίγοις δεν ένιωσα όλα εκείνα που μου προκαλούσε επί χρόνια η συγκεκριμένη σειρά και ήταν ο βασικός λόγος που τη λάτρεψα.
Όπως προανέφερα, μου άρεσε η αυτοαναφορικότητα της φράσης «Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από μία καλή ιστορία». Είναι σαφής η διάθεση των δημιουργών μέσα από αυτά τα λόγια να απευθυνθούν στους επικριτές. Ωστόσο υπάρχει και η απάντηση. Υπάρχει κάτι πιο δυνατό και αυτή είναι η ίδια η φήμη της καλής ιστορίας. Και νομίζω ότι το υπέροχο κατά τα λοιπά GOT έπεσε θύμα της ίδιας του της φήμης.
Από τη μία ο πήχυς και οι προσδοκίες μπήκαν πολύ ψηλά και από την άλλη οι δημιουργοί έπρεπε να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Να βρουν δηλαδή ένα φινάλε που να έχει το σημείο της έκπληξης, αλλά να αποδίδει και δικαιοσύνη. Να σαγηνεύει, αλλά και να εκπλήσσει. Να πληγώνει, αλλά και να ανακουφίζει. Και καμία φορά μέσα σε τέτοια σχεδόν ακατόρθωτα εγχειρήματα, χάνεται η καλή ιστορία, χάνεται ο μπούσουλας και τελικά χάνεται το συναίσθημα.
Ακόμα πάντως και μετά από όλα αυτά, για μένα το Game of Thrones ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας σόκαρε, μας διασκέδασε, μας πώρωσε. Μας έκανε να διαφωνήσουμε, αλλά και να συζητάμε ώρες. Να περιμένουμε επί μήνες, να αναλύουμε το κάθε τι. Να γράφουμε την άποψη μας, να διαβάζουμε αυτά που γράφει ένας άλλος. Σε τόσο μαζική κλίμακα, δεν το έχει καταφέρει άλλη τηλεοπτική σειρά. Και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά, όχι όμως τόσα ώστε να μη νιώσουμε απογοήτευση από το φινάλε…
Evi Grigor
20/05/2019 at 22:31
Δυστυχως συμφωνω…βλεποντας το τελευταιο επεισοδιο δεν περασα καλα.Οχι απαραιτητα για(ολους)τους ιδιους λογους..αλλα δεν περασα καλα.Περα απο το γεγονος οτι επρεπε ντε κ καλα να σκοτωσουν καπως την Ντενερις(δεν καταλαβα καθολου που τους βοηθησε τοσο πολυ αυτο)ρε παιδι μου,γιατι γενικα..αυτο κανει το got,σκοτωνει οποιον αγαπας…το εκανε ομως τοσο ατσαλα…αλλα ειπαμε,περα απο αυτο…δεν τελειωσε ρε παιδι μου το επεισοδιο κ ειπα:”ουαου!!Θα το θυμαμαι για καιρο”….Τιποτα…κανενας ενθουσιασμος,ανατριχιασμα..αν εξαιρεσεις την στενοχωρια μου για το κοριτσι,γιατι ηταν ο λογος που δεν παρατησα τη σειρα,σε σεζον που της αξιζει να την παρατησεις…βαρεμαρα.Αυτο.Στεναχωρη βαρεμαρα.
Nikos Xristidis
21/05/2019 at 01:18
Πολλές σειρές πριν το ίντερνετ ή και στην εποχή του ίντερνετ,αλλά χωρίς αυτό το ίντερνετ χαιπ ,με τουιτ και ινστα τότε, σήμερα θα ήταν σε επίπεδα πολυσχολιασμου το ίδιο Όπως το Γκοτ.