Η σειρά «One Day» του Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του David Nicholls, κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων θεατών και να γίνει μία από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές της πλατφόρμας.

Η ιστορία που είχε μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη το 2011 με τον ίδιο τίτλο, αφηγείται τη σχέση της Έμμα Μόρλεϊ και του Ντέξτερ Μέιχου, δύο νέων που γνωρίζονται τη νύχτα της αποφοίτησής τους το 1988. Η μίνι σειρά εστιάζει σε μια ημέρα κάθε χρόνο, την 15η Ιουλίου, και καταγράφει την εξέλιξη της σχέσης της Έμμα και του Ντέξτερ σε διάστημα 20 ετών. Κάθε επεισόδιο λαμβάνει χώρα την ίδια μέρα, αλλά σε διαφορετικό έτος, και παρουσιάζει τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των δύο χαρακτήρων.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που η ιστορία αγάπης της Έμμα και του Ντέξτερ μας συγκίνησε και μας άρεσε τόσο; (μη διαβάσετε τον 5ο λόγο αν δεν έχετε δει ακόμα τη σειρά….).

Η επιτυχία του «One Day» οφείλεται στον συνδυασμό μιας ελκυστικής ιστορίας, εξαιρετικών ερμηνειών, στιβαρής σκηνοθεσίας και διαχρονικής θεματολογίας. Η σειρά άγγιξε τις καρδιές των θεατών με τον ρεαλισμό, την ειλικρίνεια και την συναισθηματική της φόρτιση, αφήνοντάς τους με μια αίσθηση συγκίνησης, αλλά και προβληματισμού.

1. Η ελκυστική ιστορία
Η ιστορία αγάπης της Emma Morley και του Dexter Mayhew, που εκτυλίσσεται σε διάστημα 20 ετών, αγγίζει τις καρδιές των θεατών. Η σειρά εξερευνά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τα σκαμπανεβάσματα των σχέσεων, της φιλίας και της καριέρας. Το σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα, δημιουργώντας μια έντονη συναισθηματική εμπειρία.

2. Οι ερμηνείες
Η Abi Morgan και ο Leo Woodall δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη και οι θεατές νιώθουν ότι συμμετέχουν στην πορεία των χαρακτήρων. Η Morgan ενσαρκώνει με ακρίβεια την ευαισθησία και την ευφυΐα της Emma, ενώ ο Woodall αποδίδει με πειστικότητα τον γοητευτικό αλλά και ασταθή Dexter.

3. Η σκηνοθεσία
Τα όμορφα πλάνα και η προσεγμένη μουσική ταιριάζουν ιδανικά στην ιστορία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ρεαλισμού.

4. Η θεματολογία
Η σειρά αγγίζει διαχρονικά θέματα, όπως η αγάπη, η φιλία, η απώλεια, η ενηλικίωση και η αναζήτηση του εαυτού. Ο τρόπος με τον οποίο το «One Day» προσεγγίζει αυτά τα θέματα είναι ειλικρινής και ρεαλιστικός, κάτι που επιτρέπει στους θεατές να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες και τις εμπειρίες τους.

5. Το τραγικό τέλος
Το απρόσμενο και τραγικό τέλος της Emma άφησε τους θεατές με έντονα συναισθήματα θλίψης και συγκίνησης. Όλοι όσοι είδαν τη σειρά, περίμεναν με αγωνία το ζευγάρι να καταλήξει για πάντα μαζί, μετά από τόσα πολλά χρόνια που αγαπιόντουσαν, αλλά αυτό δεν συνέβη. Η σειρά δεν δίνει εύκολες απαντήσεις και αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, κάτι που τροφοδοτεί την συζήτηση και την κριτική σκέψη.

Η νέα ταινία «Perfect Days» του Wim Wenders θα κάνει πρεμιέρα στα ελληνικά σινεμά στις 29 Φεβρουαρίου κι είναι πανέτοιμη να ξετυλίξει μια συγκινητική ιστορία απλότητας.

Ο Koji Yakusho έχει κερδίσει ήδη το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και το φιλμ διεκδικεί το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και η ταινία «The Zone of Interest», οπότε έχει έναν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο, αυτό δεν σημαίνει όμως πως αξίζει λιγότερο.

Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο κ. Hirayama, είναι ένας μεσήλικας άνδρας που ζει μια βαρετή – κατά πολλούς – ζωή στο Τόκιο. Κάθε μέρα του μοιάζει με την προηγούμενη, γεμάτη με μικρές, επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη ρουτίνα και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της μονοτονίας, υπάρχει μια ήσυχη ομορφιά και μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή. Ο λιγομίλητος και σεμνός κ. Hirayama βρίσκει χαρά στις απλές χαρές όπως ένα ζεστό μπάνιο, ένα απλό φαγητό, μια βόλτα με το ποδήλατο, μία κασέτα με παλιά τραγούδια ή τις φωτογραφίες που βγάζει από μία παλιά φωτογραφική μηχανή.

Ο Yakusho ερμηνεύει τον ρόλο με αριστοτεχνική λεπτότητα, αποτυπώνοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη του χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία του Wenders είναι ονειρική και ατμοσφαιρική. Χρησιμοποιεί μοναδικά πλάνα του Τόκιο και φυσικό φωτισμό για να δημιουργήσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η ταινία ρέει αργά, επιτρέποντας στον θεατή να χαθεί στην απλότητα της καθημερινότητας του ήρωα.

Μέσα από την ιστορία του κ. Hirayama, το φιλμ θέτει σημαντικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας. Μας υπενθυμίζει ότι η χαρά μπορεί να βρεθεί στα πιο απλά πράγματα, στις μικρές στιγμές που συχνά αγνοούμε. Yπέροχη μουσική, σπουδαία φωτογραφία και ερμηνεία από τον Koji Yakusho. Και θα μου επιτρέψετε να πω, πως είναι η καλύτερη ταινία του Wenders.

Το «Perfect Days» είναι μια ταινία που αγγίζει την ψυχή.

Μια ταινία που μας καλεί να επιβραδύνουμε, να εκτιμήσουμε την ομορφιά της καθημερινότητας και να βρούμε χαρά στις μικρές χαρές της ζωής. Ένα τεράστιο μάθημα σε εμάς που ζητάμε συνεχώς περισσότερα στη ζωή μας, ενώ τα πιο όμορφα βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Μία δυνατή υπενθύμιση, πως δεν χρειάζεσαι πλούτο στη ζωή σου για να είσαι χαρούμενος και πως ένα χαμόγελο αρκεί για να φτιάξει όλη η μέρα σου.

Μην τη χάσετε. Για κανέναν λόγο.

Ο Jason Statham επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το «The Beekeeper», αφήνοντας για άλλη μια φορά το στίγμα του με καλές σκηνές μάχης και… μπόλικο ξύλο.

Στην υπόθεση του φιλμ, η βίαιη εκστρατεία εκδίκησης ενός άνδρα αποκτά εθνικές διαστάσεις όταν αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πρώην πράκτορας μίας πανίσχυρης και μυστικής οργάνωσης, γνωστή ως «Οι Μελισσοκόμοι».

Το σενάριο, αν και φέρει κάποια κλισέ του Hollywood που συναντάμε συχνά σε ταινίες δράσης και αρκετές υπερβολές που σε έναν πραγματικό κόσμο θα ήταν αδύνατο να συμβούν, καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο και να προσφέρει μια απολαυστική εμπειρία θέασης.

Στην καρέκλα της σκηνοθεσίας έκατσε ο David Ayer που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ταινίες σε διάφορα είδη, όπως αστυνομικές, πολεμικές και ταινίες με υπερήρωες. Ο Ayer στο Beekeeper δεν ήθελε να φτιάξει ένα φιλμ που θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια, ήθελε όμως να αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τον Statham, και το κατάφερε.

Η ταινία αφήνει υποσχέσεις για μελλοντικές συνέχειες, δείχνοντας πως ο Statham δεν πρόκειται να τα παρατήσει τόσο εύκολα στον τομέα της δράσης. Εντωμεταξύ στο παγκόσμιο box οffice το φιλμ σαρώνει.

Εν ολίγοις, μην περιμένετε να συγκλονιστείτε, μη γελιόμαστε, ξέρετε από την αρχή ότι πάτε να δείτε μια ταινία δράσης. Τον χρόνο σας όμως δεν θα τον χάσετε.

Το Netflix παρουσίασε τις προάλλες στο κοινό, μια συναρπαστική πολωνική τηλεοπτική σειρά που ξεπερνά τα όρια των συμβάσεων του αστυνομικού θρίλερ. Το «Detective Forst» ταξιδεύει τους θεατές σε έναν κόσμο που περιβάλλεται από μυστήριο, ενώ παράλληλα εξερευνά τα αχαρτογράφητα εδάφη του ανθρώπινου ψυχισμού.

Στην υπόθεση του «Ντετέκτιβ Forst», ένας έμπειρος ντετέκτιβ βρίσκεται ξαφνικά σε διαθεσιμότητα, καθώς οι αντισυμβατικές του μέθοδοι έρευνας προκαλούν τριγμούς στην αστυνομία. Αναγκασμένος να αφήσει στην άκρη το υπηρεσιακό του σήμα, συνάπτει μια δύσκολη συμμαχία με μια δημοσιογράφο, μια γυναίκα που οδηγείται από την αδυσώπητη αναζήτηση της αλήθειας. Μαζί, ξεκινούν ένα επικίνδυνο ταξίδι για να διαλευκάνουν το μυστήριο πίσω από μια σειρά βίαιων και αινιγματικών δολοφονιών.

Η σειρά μαγνητίζει από το πρώτο καρέ, παρέχοντας μια δυνατή αφήγηση μέσα από μία αριστοτεχνική διαδικασία. Κάθε επεισόδιο εκτυλίσσεται σαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο κεφάλαιο, συνδυάζοντας αγωνιώδεις ανατροπές με τις ανθρώπινες διαστάσεις των χαρακτήρων του. Το αποτέλεσμα είναι μια αμείλικτη ένταση που μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη αποκάλυψη.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου, είναι η μαγευτική απεικόνιση των τοπίων, αλλά και τα ανατριχιαστικά πλάνα των δολοφονημένων. Οι κινηματογραφιστές περιηγούνται επιδέξια μέσα σε μυστηριώδη βουνά, εγκαταλελειμμένα και επιβλητικά μέρη, δημιουργώντας έναν ατμοσφαιρικό κόσμο που συμπληρώνει ιδανικά το σκοτεινό μυστήριο στον πυρήνα του. Τα εκπληκτικά οπτικά στοιχεία όχι μόνο ενισχύουν την αφήγηση της ιστορίας αλλά και μεταφέρουν τους θεατές σε μια οπτική πανδαισία.

Το «Detective Forst» αποτελεί μια συναρπαστική προσθήκη στο είδος του αστυνομικού θρίλερ, ξεχωρίζοντας όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα πλοκή του, αλλά και για τη δέσμευσή του στην οπτική αρτιότητα. Η σειρά προσκαλεί τους συνδρομητές σε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη είναι άπιαστη και τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους θολώνουν. Οι δε ανατροπές, για τις οποίες προφανώς δεν θα αναφέρουμε τίποτα, θα σας ενθουσιάσουν…

Όσοι έχετε δει τον πρώτο κύκλο και ανυπομονείτε για συνέχεια, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι. Ωστόσο ακόμα και το τέλος που δόθηκε θεωρήθηκε αρκετό ως ολόκληρωση της ιστορίας από τους περισσότερους.

Έχουν περάσει λίγα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε η κωμωδία τρόμου «Slaxx», η παρέα του Watch & Chill όμως παρά τις θετικές κριτικές που είχε λάβει, την είδε μόλις χθες.

Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα τζιν παντελόνι που σπέρνει τον όλεθρο σε ένα κατάστημα λιανικής πώλησης ρούχων, σκοτώνοντας τους υπαλλήλους με όλο και πιο φρικιαστικούς τρόπους. Κατά την ταπεινή μας – πάντα – γνώμη, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας μπορεί να είχαν σκοπό να επιστήσουν την προσοχή στις ανήθικες πρακτικές της βιομηχανίας της μόδας και το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, η αλλόκοτη προσέγγισή τελικά ευτελίζει το ίδιο το ζήτημα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.

Η υπόθεση της ταινίας που αφορά ένα… αυτοσυνείδητο ζευγάρι τζιν που οδηγείται από τη δίψα για εκδίκηση εναντίον των υπαλλήλων του καταστήματος, είναι εγγενώς γελοία. Η ιδέα των άψυχων αντικειμένων που αποκτούν ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές είναι βασικό στοιχείο των κωμωδιών τρόμου, αλλά στο «Slaxx», αυτή η ιδέα μοιάζει μη πειστική. Τα τζην, επιδίδονται σε σλάπστικ βία που δεν προκαλεί ούτε τρόμο, ούτε διασκέδαση.

Η προσπάθεια της ταινίας να ασχοληθεί με το θέμα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης είναι εξίσου άστοχη. Τα δολοφονικά τζιν διακατέχονται όπως παρουσιάζεται, από το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που πέθανε κατά τη δημιουργία του ρούχου, αλλά αυτή η σύνδεση είναι υποβαθμισμένη. Το επίκεντρο της ταινίας παραμένει στις φρικιαστικές δολοφονίες, με το υποκείμενο μήνυμα της κοινωνικής αδικίας να χάνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στο χάος και τις κακές ερμηνείες των ηθοποιών που δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά με τέτοιο σενάριο.

Το «Slaxx» είναι μια ταινία που φαίνεται να θέλει να κάνει μια δήλωση για το σκοτεινό υπογάστριο της βιομηχανίας μόδας, αλλά η εκτέλεσή της είναι τόσο παράξενη και αναποτελεσματική που καταλήγει να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Το φιλμ υποτιμά το σοβαρό ζήτημα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, μετατρέποντάς το σε ατάκα για μια κακοσχεδιασμένη κωμωδία τρόμου. Αντί να ευαισθητοποιήσει για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, το «Slaxx» χρησιμεύει απλώς ως υπενθύμιση των κινδύνων που εγκυμονεί η αντιμετώπιση πολύπλοκων θεμάτων με επιπολαιότητα και έλλειψη κατανόησης.

Συνεχίστε ό,τι κάνετε, θέλαμε απλά να πούμε τον πόνο μας.