Οποιοδήποτε review φαντάζει λίγο μπροστά σε μία σειρά-αριστούργημα. Λίγες φορές έχω δει στην τηλεόραση κάτι τόσο ολοκληρωμένο, τόσο συμπαγές, τόσο άρτιο σχεδόν σε κάθε πτυχή του (το σχεδόν το βάζω για μία συγκεκριμένη ερμηνεία που θα εξηγήσω παρακάτω).
Αν αποσυναρμολογούσα τη σειρά σε μικρά κομμάτια και έπρεπε να βαθμολογήσω το καθένα, θα έβαζα άριστα σε όλα με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα. Μουσική; 10. Σκηνοθεσία; 10 Σενάριο; 10. Ερμηνείες; Και το 10, λίγο είναι.
Η σειρά παρακολουθεί μία οικογένεια γκάνγκστερ, στην Αγγλία μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιστορίες, τα πάθη τους, οι σκιές, η αλήθεια τους. Από τη μία φτιασιδωμένοι, για να σου αρέσουν, από την άλλη, ωμοί, για να μιλήσουν και στον πιο σκοτεινό εαυτό σου. Η οικογένεια Σέλμπι ξεχειλίζει από γοητεία, σαν ένας μαγνήτης που σε τραβάει να κοιτάς, έστω από την κλειδαρότρυπα, τη συναρπαστική ζωή τους, σαν ένας μεγεθυντικός φακός που σου αποκαλύπτει κάθε μελανό σημείο της ύπαρξης και ταυτόχρονα το καθαγιάζει.
Αρχηγός ο Τόμας Σέλμπι. Ο Τζίλιαν Μέρφι. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για αυτόν τον ευφυή ηθοποιό, που παίζει με κάθε σύσπαση του προσώπου και σε κάνει να ξεχνάς ότι το κάνει από επάγγελμα, νομίζεις ότι γεννήθηκε Τόμας Σέλμπι και απλώς βρίσκεται σε λάθος αιώνα. Θα σε τραβήξει μαζί του, πότε στον βούρκο, πότε στην εξιλέωση, από το πρώτο επεισόδιο, της πρώτης σεζόν. Θα σε παρασύρει σε κάθε αμαρτία του, σε κάθε σωστή ή λάθος απόφαση. Το ταλέντο του δεν χωράει σε καμία κριτική και είναι σίγουρα εκείνος ο ηθοποιός που θα μας απασχολεί με τις ερμηνείες του για δεκαετίες. Στη συγκεκριμένη σειρά δίνει τέτοιο βάθος στον ρόλο που εκτιμώ ότι ο σκηνοθέτης του θα έπρεπε να τον αποθεώνει τουλάχιστον σε καθημερινή βάση.
Τώρα για τους υπόλοιπους χαρακτήρες: αν ήταν απλώς καλοί ηθοποιοί, θα δημιουργούνταν χάσμα συγκριτικά με τον γίγαντα Μέρφι. Δεν είναι λοιπόν απλώς καλοί σε αυτό που κάνουν. Είναι εκπληκτικοί. Από τα μέλη της οικογένειας Σέλμπι (Αρθουρ και Πόλι, λατρεμένοι χαρακτήρες) μέχρι τον Τομ Χάρντι (ναι παίζει και αυτός, και είναι αγνώριστος) και όλους τους υπόλοιπους τύπους που περνάνε από την οθόνη μας και μας κάνουν να θέλουμε να μεταπηδήσουμε σε εκείνη την εποχή, ακόμα κι αν ρισκάραμε με τόσα πιστολίδια.
Η μόνη παρουσία που πραγματικά ξενίζει, τουλάχιστον εμένα δεν μου άρεσε καθόλου, ήταν αυτή του Άντριεν Μπρόντι, στον ρόλο του Ιταλού μαφιόζου στην τέταρτη σεζόν. Όσα μπορώ να γράψω για το πόσο εκπληκτική σειρά είναι το Peaky Blinders, άλλα τόσα μπορώ να γράψω για το πόσο κακά έπαιξε τον ρόλο του ο Μπρόντι. Προσπαθούσε να μιμηθεί τον Νονό, έπαιρνε επιτηδευμένες πόζες, μάσαγε εκνευριστικά μία οδοντογλυφίδα σε άπειρες σκηνές, τι να πρωτογράψω! Αφού άρχισα μέσα μου να προσπαθώ να θυμηθώ για ποιους λόγους τον είχα καταγράψει στο μυαλό μου ως πολύ καλό ηθοποιό. Ευτυχώς, αν και παίζει σημαντικό ρόλο, είναι τέτοιο το επίπεδο της σειράς, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του, ο Μπρόντι δεν καταφέρνει να το ρίξει.
Κατά τα λοιπά…
Η σειρά έχει βία. Έχει ανατροπές. Έχει ένα φοβερό στόρι και κάθε σεζόν μοιάζει να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αν και πριν ξεκινήσεις κάθε φορά, αναρωτιέσαι τι άλλο μπορεί να συμβεί! Έχει κοστούμια που σε κάνουν να θες να αλλάξεις δια παντός τον τρόπο που ντύνεσαι. Έχει φωτογραφία και σκηνοθεσία με κάδρα τόσο δουλεμένα που σε κάνουν να πατάς pause και να επιστρέφεις (πόσες φορές το έκανα αυτό με το φινάλε του επεισοδίου 2 της 3ης σεζόν…).
Και έχει και κάτι άλλο που παίζει καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία της, κατά τη γνώμη μου: Μουσικάρες. Όποιος είχε την ιδέα να βάλει Nick Cave και Arctic Monkeys και PJ Harvey και αυτές τις ασύλληπτες διασκευές αξίζει Emmy, Όσκαρ, το Παγκόσμιο Κύπελλο και όποιο άλλο βραβείο βρεθεί εύκαιρο…
Για να κλείσω εδώ, καταπιεζόμενος καθώς δεν έχω πει ούτε τα μισά από όσα θα ήθελα, θα σας πως απλώς ότι από όσα έχω δει τον τελευταίο καιρό, το Peaky Blinders είναι μακράν το καλύτερό μου!
orestis
13/12/2018 at 15:20
Για όσους δεν την έχουν δει,
θυμίζει πολύ την ταινία Gangs of New York,
και στην ατμόσφαιρα και στη βία (και το σενάριο αρκετά).