Οι Σουφραζέτες, ένα κίνημα γυναικών στην Αγγλία στις αρχές του εικοστού αιώνα, κατάφερε, μετά από σκληρούς αγώνες, να αποκτήσουν οι γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Εντάξει, όχι κι όλες. Μόνο όσες ήταν πάνω από 30, παντρεμένες και είχαν περιουσιακά στοιχεία στο όνομά τους. Πάντως ήταν κι αυτό μια πρόοδος.
Στον απόηχο αυτών των εξελίξεων, τέσσερις γυναίκες στη Μαδρίτη του 1920, η όμορφη και μυστηριώδης Άλμπα, η αφελής και ρομαντική Μάργα, η δυναμική και ρηξικέλευθη Καρλότα και η ταλαιπωρημένη και πολύπαθη Άνχελες, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τα βγάλουν πέρα σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες.
Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα με μοναδικό κοινό σημείο την εργασία τους: τηλεφωνήτριες στον ισπανικό ΟΤΕ.
Προσέξτε τώρα. Δεν μιλάμε για την σημερινή εποχή που για να πάρεις τηλέφωνο βγάζεις το κινητό, πατάς το δάχτυλο πάνω στην φωτό της Ευλαμπίας και τσουπ, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πιάνεις κουβέντα με την γυναίκα της ζωής σου.
Ούτε καν για τότε που γυρνούσες το καντράν, γρούτσου γρούτσου κρρρρρρ, γρούτσου γρούτσου κρρρρρρ και παρακαλούσες γονατιστός να μην κάνει την ανάγκη της η Ευλαμπία και προλάβει και σηκώσει το ακουστικό ο μπαμπάς, γιατί τότε…
Μιλάμε για την εποχή που έβαζες ένα χωνί στο στόμα, κολλούσες ένα άλλο χωνί στ’ αυτί και γυρνώντας μια τροχαλία έστελνες σήμα στο τηλεφωνικό κέντρο.
Και τότε μια καλοσυνάτη τηλεφωνήτρια απαντούσε ευγενικά:
– Καλημέρα σας δον Χόρχε, πως μπορώ να σας βοηθήσω; (εννοείτε πως είχαν αναγνώριση κλήσης τότε, στην πορεία κάπου χάθηκε και επανήλθε πολύ αργότερα, με τα κινητά)
– Παρακαλώ θα ήθελα να με συνδέσετε με την οικία της δόνια Ευλαμπίας Ουέβας Καντίρα ντε Λος Τρες Άρες Μάρες ι Κουκουνάρες.
– Αναμείνατε στο ακουστικό σας, παρακαλώ!
Η τηλεφωνήτρια έπιανε από μια κονσόλα που είχε μπροστά της το βύσμα του δον Χόρχε, το τραβούσε μέχρι να φτάσει στην τρύπα της δόνια Ευλαμπίας και το έβαζε μέσα.
Κάπως έτσι ξεκινούσε μια συνουσία, παρντόν, μια συνομιλία, που αντίθετα με εκείνη την συνουσία των Πυξ Λαξ, μόνο μυστική δεν την λες.
Καταρχάς οι τηλεφωνήτριες γνώριζαν κάθε τηλεφώνημα, (απόκρυψη; Τ’ ειν’ τούτο;) Έπειτα, αν θέλανε – που γιατί να μην θέλουν; – κρυφάκουγαν κιόλας. Άλλωστε είχαν και καλύτερο να κάνουν;
Οι τηλεφωνήτριες ήξεραν όχι μόνο πως προτιμάει τον καφέ του ο δον Χόρχε αλλά και τι χρώμα κορσέ φοράει η δόνια Ευλαμπία. Όχι ότι δεν γίνονται και σήμερα αυτά, όμως τότε ήταν κατ’ εξακολούθηση και σχεδόν αποδεκτό αναγκαίο κακό.
Τώρα αν η παρακολούθηση γινόταν σε πολιτικά πρόσωπα, στρατιωτικούς ή ανθρώπους της εξουσίας, ονομαζόταν αντικατασκοπεία και πολύ συχνά έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην ιστορία κάθε τόπου.
Παίζει ρόλο και στην ιστορία μας, γι αυτό το αναφέρω…
Πέρα από τις γυναίκες, “εξαιρετική” αντιμετώπιση είχαν και οι ομοφυλόφιλοι εκείνες τις εποχές. Κρύα μπάνια και ηλεκτροσόκ 3-4 φορές την ημέρα μέχρι να “γιάνουν”. Βλέπετε ακόμα δεν είχε φτάσει η λοβοτομή στην Ισπανία ώστε να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με τους “ασθενείς”.
Κι αυτό παίζει ρόλο στην ιστορία μας.
Κάτι που αποκλείεται να σας ξεφύγει στη σειρά, είναι η μουσική. Ερχόμενη κατευθείαν από την δεκαετία του ‘10, του 2010, θα σας ξενίσει, θα σας ξινίσει, θα σας γοητέψει, θα σας ενοχλήσει, θα σας ιντριγκάρει, πάντως αδιάφορους δεν πρόκειται να σας αφήσει.
Προσωπικά, μετά την πρώτη κρυάδα, την δέχτηκα ευχάριστα.
Σειρές όπως το Cable Girls, με εξαιρετική σκηνοθεσία, έξυπνο σενάριο και ρεαλιστική προσομοίωση της εποχής (εντάξει, εκτός από τη μουσική) δείχνουν ότι οι Ισπανοί έχουν κάνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Δεν είναι τυχαίο που το κορυφαίο ευρωπαϊκό συνεργείο που εξειδικεύεται σε αναπαραστάσεις τροχαίων ατυχημάτων, εφάμιλλο αυτών του Χόλιγουντ, είναι ισπανικό.
Πολύ δυνατό σημείο είναι και οι καλές ερμηνείες, ιδίως των τεσσάρων φίλων, με πρώτη και καλύτερη την εξαιρετική Μπλάνκα Σουάρεθ.
Τρεις σεζόν μέχρι στιγμής, των οκτώ επεισοδίων η καθεμία, συνθέτουν μια σειρά που βλέπεται ευχάριστα και η υπόθεση κρατάει αυξημένο το ενδιαφέρον.
Για την ιστορία να πούμε ότι στην Ισπανία έφτασε το 1932 για να καταφέρει η δόνια Ευλαμπία να έχει ψήφο, στην Ελλάδα η Λάμπω χρειάστηκε ακόμα 20 χρόνια, ενώ στην Σαουδική Αραβία, το τελευταίο (;) αντρικό προπύργιο, η Λέιλα ψήφισε για πρώτη φορά το 2015. Σχεδόν εκατό χρόνια μετά!
Για να διαβάσετε περισσότερα reviews του Γιώργου Ζώτου, πατήστε ΕΔΩ!
Aκούστε το soundtrack της πρώτης σεζόν:
Effie Mats
09/03/2019 at 15:37
Ωραία σειρά, περιμένω την 4η σεζόν με ανυπομονησία!
Nikos Xristidis
10/04/2019 at 22:22
Ενδιαφέρων