Στο Watch & Chill έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στη σειρά Black Mirror, συνεπώς δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια ανάλυση του πέμπτου κύκλου της σειράς.
Η νέα σεζόν είχε μόνο τρία επεισόδια (όπως ακριβώς είχε συμβεί και στην πρώτη) και ο λόγος σύμφωνα με τον Charles Booker, ήταν εξαιτίας του Bandersnatch και του χρόνου που κράτησε η δημιουργία του.
Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του κάθε επεισοδίου, ας δούμε κάποιες βασικές πληροφορίες:
Όπως προσέξατε, ο σκηνοθέτης αλλάζει σε κάθε επεισόδιο, όπως συνηθίζεται εξάλλου στη σειρά. Έχουμε ξαναδεί όμως τους σκηνοθέτες της πέμπτης σεζόν σε άλλα επεισόδια της σειράς;
Στην πέμπτη σεζόν λοιπόν του Black Mirror, έχουμε στη σκηνοθεσία δύο “παλιούς” σκηνοθέτες, εκ των οποίων ο ένας είναι ο ταλαντούχος Owen Harris με το εξαιρετικό San Junipero, το οποίο έλαβε δύο Βραβεία Primetime Emmy. Η Anne Sewitsky που σκηνοθέτησε το επεισόδιο Rachel, Jack and Ashley Too, έχει μια σχετικά μικρή εμπειρία στον χώρο της σκηνοθεσίας αλλά αυτό από μόνο του δεν σημαίνει και κάτι, αφού της δόθηκε η δυνατότητα να δείξει τη δουλειά της στο Black Mirror.
Προχωράμε χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, στην κριτική του κάθε επεισοδίου…
Το επεισόδιο Striking Vipers προσπάθησε να συνδέσει την τεχνολογία με την πορνογραφία, θίγοντας παράλληλα το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας των χαρακτήρων. Η εικονική πραγματικότητα πάντα προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή, όμως πλέον την έχουμε συνηθίσει και δεν περίμενα να πέσει το Black Mirror στην ίδια παγίδα. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε το επεισόδιο, ότι δηλαδή ο καθένας θα ικανοποιείται σεξουαλικά, με τον τρόπο που τελικά επιθυμεί, ήταν αδιάφορο. Ο σύζυγος, πιστός μεν κι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, επιλέγει μια φορά τον χρόνο να συνδέεται στο βιντεοπαιχνίδι και να κάνει εικονικό σεξ με τον παλιόφιλο και η γυναίκα του, που πάντα την ερέθιζε το παιχνίδι ρόλων, επιλέγει την ίδια μέρα να βγαίνει ραντεβού με αγνώστους. Ο σκοπός του Black Mirror ήταν κάθε επεισόδιο να σε προβληματίζει, να σε αφυπνίζει. Να πω πιο απλά τη γνώμη μου για το Striking Vipers; Σκασίλα μου.
To επεισόδιο Smithereens ήθελε να δείξει τον εθισμό που έχουμε στην τεχνολογία και το γεγονός ότι μπορεί να καταλήξει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Για εμένα, το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν με διαφορά το καλύτερο της πέμπτης σεζόν γιατί με προβλημάτισε, με άγχωσε, με συγκίνησε, με “ξύπνησε”. Ο ηθοποιός Andrew Scott πάντα με γοήτευε με τις ερμηνείες του, αλλά εδώ μας χάρισε απλόχερα συγκλονιστικές σκηνές.
Προχωράω στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, που τώρα που το βλέπω νομίζω ότι και το 3 ως βαθμολογία ίσως να είναι και πολύ, αφού εδώ μιλάμε για ένα από τα χειρότερα επεισόδια που έχω παρακολουθήσει ποτέ στο Black Mirror. Εδώ προφανώς θέλανε να δούμε την απομόνωση και τη μοναξιά που νιώθει κάποιος, είτε είναι ένα κορίτσι που δεν έχει φίλους και βρίσκει το “στήριγμά” της σε μια κούκλα, είτε ακόμα κι αν αφορά μια “μεγάλη” ποπ σταρ. Η επιλογή της Miley Cyrus στον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν κατά την άποψή μου εντελώς λανθασμένη αφού κατά κοινή ομολογία, δεν είναι και η πιο συμπαθητική προσωπικότητα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ούτε φημίζεται για τις υποκριτικές της ικανότητες. Σαφέστατα όμως και δεν φταίει μόνο η Cyrus. Η υπόθεση ήταν κοινότοπη και χαζή και δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση το Black Mirror που ξέραμε.
Με μια πρόχειρη πράξη στις παραπάνω βαθμολογίες των επεισοδίων, η πέμπτη σεζόν του Black Mirror, με το ζόρι πιάνει τη βάση. Ακόμα κι αν έπρεπε να βγουν μόνο τρία επεισόδια, θα έπρεπε να ήταν και τα τρία σημαντικά, καλοδουλεμένα… αριστουργήματα!
Ας ελπίσουμε ότι σε περίπτωση που ανανεωθεί η σειρά, ο δημιουργός του Black Mirror, Charles Booker, θα επιστρέψει στον παλιό καλό του εαυτό.
Sofia Grigory Lazaridou
08/06/2019 at 17:49
Σποιλερ για το 1ο επεισόδιο.
Σε κάποια φάση έτσι όπως μιλούσε ο φίλος του πρωταγωνιστή μετα την 1η φορά που έκαναν ότι έκαναν, νόμιζα ότι θα έλεγε ότι συνειδητοποίησε ότι είναι γυναίκα μέσα σε σώμα ανδρα και θα έκανε αλλαγή φύλου σε γυναίκα. Ξενέρωσα που δεν έγινε αυτό για να είμαι ειλικρινής. Θα μπορούσε να δώσει λίγο μεγαλύτερο βάθος στην ιστορία