Αυτό το πράγμα να βάζουν πρώτα τον μήνα και μετά την ημερομηνία μου έχει στοιχίσει συνολικά αρκετά δευτερόλεπτα από τη ζωή μου. Στις πιο γρήγορες αντιδράσεις μου ανακαλύπτω με χαρά ότι δεν υπάρχει 22ος μήνας και προχωρώ ακάθεκτος για να αποκρυπτογραφήσω την υπόλοιπη ημερομηνία.

Τι κάνουμε όμως όταν η ημερομηνία είναι 8.2.68; Είναι 2 Αυγούστου ή είναι 8 Φλεβάρη; Και άντε, ας πούμε ότι αν την δεις πίσω από μια φωτογραφία το παίζεις λίγο Σέρλοκ και κοιτάς αν φοράνε μαγιό ή παλτά. Μετά μένει να βρεις και το ημισφαίριο που έχει τραβηχτεί η εν λόγω φωτό για να σιγουρέψεις την χρονική στιγμή. Αν όμως δεν είναι φωτό; Ουφ τέλος πάντως όπως και να έχει είναι καλύτερο από το να πετύχεις ημερομηνίες στα αραβικά ή στα κινέζικα οπότε ας μην γκρινιάζω άλλο.

Όλος αυτός ο (άσχετος) πρόλογος ξεκίνησε για ένα σίριαλ. Ένα σίριαλ που βασίστηκε στο γεγονός που συνέβη τότε. Αν δεν το ξέρετε αυτή η ημερομηνία σημάδεψε ολόκληρο τον κόσμο, τόσο ώστε να αναγκάσει τον Στίβεν Κίνγκ να γράψει βιβλίο. Αν και εγώ πιστεύω ότι αυτός που επηρέασε περισσότερο τον Κινγκ είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έλεγε ότι θα στείλει την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μην βιάζεστε και θα καταλάβετε τι εννοώ. Μετά, όπως συνήθως γίνεται, πήρε το βιβλίο κάποια κυρία Bridget Carpenter και (σε συνεργασία με τον Στίβεν; Δεν νομίζω) το έκανε σίριαλ. Και μετά το είδε ο Στίβεν και δεν το αναγνώριζε αλλά αφού πουλάει, χαζός είναι να πει τίποτα;

Στις 11 λοιπόν του… Φτου! Στις 22 του Νοέμβρη του σωτήριου έτους 1963 κάπου στο Τέξας δολοφονήθηκε ο JFK. Όχι το αεροδρόμιο. Αυτό που ήταν πριν γίνει αεροδρόμιο. Τι ήταν; Πρόεδρας των ΗΠΑ! Αμέ! Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι με τ’ όνομα!

Η ιστορία μας λοιπόν έχει ως εξής: Ένας ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου της κακιάς ώρας, ο Αλ, ανακαλύπτει ότι η ντουλάπα του έχει μαγικές ικανότητες. Είναι κάτι σαν χρονομηχανή μόνο που έχει κολλήσει σε ένα σημείο, σε κάποια ημερομηνία του 1960. Όποιος μπαίνει σ’ αυτήν την σούπερ ντούπερ ντουλάπ-ερ μεταφέρεται απευθείας στο 1960 και συνήθως σκάει μπρούμυτα. Μπορεί να κάτσει εκεί όσο θέλει, ακόμα και χρόνια, όταν όμως αποφασίσει να γυρίσει πίσω, θα ανακαλύψει ότι έλειψε μόνο λίγα δευτερόλεπτα από την σημερινή εποχή. Ένα προβληματάκι είναι ότι γυρίζει γερασμένος για όσο χρόνο έλειψε. Τι κάνει λοιπόν μπροστά σε ένα τέτοιο θαύμα;

Νοικιάζει την ντουλάπα του για 1000 δολάρια σε όποιον θέλει να ταξιδέψει στο μακρινό 1960; Όχι!
Πετάγεται μέχρι το 1960 ντυμένος Ρόμποκοπ μέσα σε καπνούς, λέιζερ, και τελευταίας τεχνολογίας όπλα, κάνει 2 – 3 ληστείες και γυρίζει εκατομμυριούχος στο 2016; Μπα!
Πουλάει έγχρωμες τηλεοράσεις, playstation και φούρνους μικροκυμάτων πιάνοντας την καλή; Ούτε.
Μεταφέρει γνώση και φάρμακα σε ερευνητές και γιατρούς ώστε να θωρακιστεί νωρίτερα ο τομέας υγεία και να προλάβουμε ασθένειες όπως το AIDS; Πολύ κοινότυπα ακούγονται όλα αυτά.
Ε, τότε, τι διάολο κάνει;

Θαυμάστε λογική: Του τύπου του έχει καρφωθεί μία ιδέα στο κουφιοκεφαλάκι του: Αν ζούσε, λέει ο Κένεντι θα ζούσαμε κι εμείς, ή αυτός τουλάχιστον σε έναν καλύτερο κόσμο. Και μόλις κατάλαβε ότι η ντουλάπα – χρονομηχανή τον βγάζει στο 1960, κάνει τους απαραίτητους υπολογισμούς (δεν είναι και καμιά διάνοια όπως φάνηκε) και αποφασίζει να σώσει τον Κένεντι για να σώσει τον κόσμο. Μπαίνει λοιπόν στην ντουλάπα και τσουπ, να σου ο καλός σου στην δεκαετία του 60. Μπρούμυτα. Σου λέει: «θα κάτσω, θα περιμένω 3 χρονάκια και μόλις εκείνος ο απαισιότατος ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ ή LHO (ίσως στην Βόρεια Κορέα να έχει κι αυτός ένα αεροδρόμιο δικό του αλλά δεν παίρνω και όρκο) πάει να πυροβολήσει την αγαπημένη μου προεδράρα θα ορμήξω και θα τον κάνω του αλατιού» Έξυπνο; Μεγαλοφυές!

Έλα όμως που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η μοίρα. Και η μοίρα του ρίχνει μια κατάρα και τον αρρωσταίνει με καρκίνο. Είδε ο κακομοίρης ότι δεν προλαβαίνει να σώσει τον εαυτό του πριν σώσει τον Κένεντι για να σώσει τον κόσμο, πάει στο πρώτο χασάπικο που βρίσκει μπροστά του, αγοράζει 5 κιλά μοσχαρίσιες μπριζόλες σε τιμές του ‘60 και τις φέρνει πίσω στο εστιατόριο του μήπως και ρίξει λίγο τις τιμές και πατήσει κανένας άνθρωπος στο μαγαζί που έχει έναν πελάτη όλον κι όλον. Μιλάμε για τέτοια ιδιοφυία!
Όπως καταλαβαίνεται αν το υγειονομικό έκανε ντου στο φαγάδικο του θα το είχε κλείσει προ πολλού, όμως ακόμα και το υγειονομικό τον αγνοούσε. Έτσι λοιπόν αφού κι εκείνος κατάλαβε ότι δεν υπάρχει πλέον γιατριά, αποφάσισε να τα εκμυστηρευτεί όλα στον μοναδικό του πελάτη, τον Τζέικ, με φυσικό κι επόμενο να του εξηγήσει και τι ήταν αυτό το κρέας που έτρωγε τόσο καιρό στο νταμπλ μπέικον τσιζμπέργκερ. Κι αυτός, αντί να πάρει τους δρόμους και τα βουνά, κάθεται και τον ακούει! Και όταν ο κολλημένος με τον Κένεντι τον παρακαλάει να πάει αυτός να τελειώσει τη δουλειά, εκείνος δέχεται!

Εντάξει σκέφτεσαι, το λέει για να μην τον στεναχωρήσει και μόλις τα τινάξει τα πέταλα ο γεροξεκούτης θα μετατρέψει το χρονοντούλαπο στην 7η πύλη της κολάσεως. Θα μπαινοβγαίνει με flat TV και ηλεκτρονικά ξυπνητήρια για να τα πουλάει στους πρωτόγονους ή θα πάει να πιάσει τον Ελβις που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του τότε και να γίνει ατζέντης του. Φαίνεται όμως ότι είναι κολλητική η πετριά. Μετά το: Al save John έχουμε το Jake save John. Ούτε η WWF με την καφέ αρκούδα τόση πιλάλα. Φαίνεται ότι τα γκοντζίλα που τον τάιζε τόσο καιρό έπιασαν τόπο. Κι έτσι, αντί να ανοίξει πρακτορείο πρόγνωσης αγώνων ή, στην έσχατη περίπτωση, να το γυρίσει στο περίφημο μέντιουμ Jake the Awake και να προβλέπει το μέλλον, αυτός τον χαβά του. Πιο κολλημένος κι από τον πυροβολημένο τον Αλ. Σοβαρά τώρα; Σώνει και καλά να σώσει τον Κένεντι για να σώσει τον κόσμο. Άμα θες να κάνεις το καλό και να αξίζει, τρέχα πιάσε τον Τζον Λένον και πες του να μην βγει από το σπίτι του στις 12.8.80. Τώρα αν κι αυτός μπερδευτεί και μείνει σπίτι του στις 12 Αυγούστου, κακό του κεφαλιού του.

Κι άντε και το αποφάσισε. Αντί να πάρει ένα ταμπλετάκι με τον φορτιστή του, να κατεβάσει όλα τα αρχεία, χάρτες, ιστορίες, φωτογραφίες, ντοκουμέντα, εφημερίδες, και ότι άλλο χρειάζεται για να επιβιώσει στο άγνωστο και απόμακρο ’60 πάει και παίρνει ένα μάτσο χαρτιά και εφημερίδες μεταγενέστερης εποχής κι ένα βιβλιαράκι με τους νικητές όλων των αγώνων ποδοσφαίρου της εποχής για να παίζει στοίχημα. Φυσικά στην πρώτη αναποδιά έγιναν όλα χαρτοπόλεμος (ουπς, μου ξέφυγε το σπόιλερ).

Ξέχασα να σας πω ότι η ντουλάπα – χρονομηχανή έχει και ρισέτ που την επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Πως έχουν τα κινητά ένα κουμπάκι που το πατάς και κάνει επανεκκίνηση; Ε, κάτι παρόμοιο μόνο που δεν υπάρχει κουμπί. Απλώς κάθε φορά που μπαίνεις, ότι κι αν έχει γίνει την προηγούμενη φορά, εμφανίζεσαι πάλι στο 1960 χωρίς να ισχύει τίποτα από αυτά που έκανες. Μπρούμυτα, μην ξεχνιόμαστε. Μπορεί δηλαδή να βάλεις φωτιά στην μισή Νέα Υόρκη, να γυρίσεις στο 2016 και να ανακαλύψεις ότι το σπίτι σου είναι παράγκα έπειτα από τη μεγάλη πυρκαγιά του ’60, που ξέσπασε επειδή κάποιος ηλίθιος έκανε πειράματα, και χωρίς να χάσεις χρόνο να ξαναμπείς στην ντουλάπα και να γίνουν όλα όπως πρώτα. Ο Αλ βέβαια έφερνε τα κρέατα από το χασάπικο του Όσκαρ που μπορεί και να είχε πεθάνει πριν 40 χρόνια, τάιζε τον Τζέικ και μετά έμπαινε ξανά στην ντουλάπα χωρίς εμφανείς παρενέργειες. Για τα κρέατα. Για τον Τζέικ τα είπαμε.

Για να συνοψίσουμε, το 22.11.63 είναι, όπως λέει κι ένας φίλος μου, ένα μετρίως μέτριο και σε όλα μετρημένο σίριαλ. Μετρημένα 8 επεισόδια όλα κι όλα (προφανώς κάτι θα μάθανε από το παρατραβηγμένο και κουραστικό Under the dome) Μέτρια προς καλή σκηνοθεσία, μέτριο προς καλό σενάριο, μέτριες προς κακές ερμηνείες και ωραία μεταφορά της εποχής αν και η εξιδανικευμένη προσέγγιση της κερδίζει μεν σε φωτογραφία χάνει όμως σε ρεαλισμό. Ιδίως τα αυτοκίνητα, εκείνα τα σιδερένια θωρηκτά θα μπορούσαν και να μην τα γυαλίζουν κάθε φορά που είχαν γύρισμα. Τώρα θυμήθηκα που ο Άλ συμβούλεψε τον Τζέικ να είναι όσο πιο διακριτικός γίνεται κι εκείνος πήγε και αγόρασε ένα καναρινί Oldsmobil λίγο μικρότερο από το “Παναγία της Τήνου”.

Τώρα αν σας πω ότι το συστήνω ανεπιφύλακτα θα με πιστεύατε; Βλέπεται ευχάριστα, ιδίως αν είστε νοσταλγοί αυτής της εποχής, έχει αρκετό σασπένς και ανατροπές, αρκετά ιστορικά στοιχεία και ένα αγωνιώδες τέλος που προσωπικά δεν με εξέπληξε.